Ze herkent jou, de dame aan het onthaal. Voor corona kwam je hier vaak in het gezelschap van een schrijfmaatje een volle dag in stilte werken. Nu ben je hier alleen. En dan nog wel voor vier dagen en drie nachten. Wat brengt jou hier? Nood aan stilte, ruimte en tijd voor bezinning, contact met de natuur. Vrijheid ervaren op het ritme en de rustpauzes van de bewoners van het huis waar je te gast bent. Je voelt je dankbaar. Je kreeg een ruime kamer toebedeeld. Twee ramen bieden je uitzicht op de weelderige kruinen van bomen langs de oprijlaan. Door twee anderen valt diffuus licht op een uitnodigende fauteuil, ideaal om er te lezen. Wat een heerlijke werkplek ook. Op het immens bureau heb je al jouw creatief gereedschap neergepoot. Je kan er intuïtief naar grijpen en je hoeft het pas bij jouw vertrek weer op te bergen. Geen enkel minpuntje? Misschien het bed. Het is krap. Hoofd- en voeteneinde zijn niet verstelbaar. Dat wordt wennen, net zoals jouw voornemen om contact met de buitenwereld te mijden. Geen TV. Geen sociale media, noch contact via je smartphone. Slechts één uitzondering? Eén keer per etmaal contacteer je je echtgenoot thuis.