Een spraakwaterval, dat is hij. Althans vandaag. Gewoonlijk is hij dat niet. Spreken gaat steeds trager. Hij slaagt er nog zelden in om zijn verhaal zonder onderbreking te brengen. Soms vindt hij zelfs de juiste woorden niet. Ze zijn er, wel in zijn geest maar ze komen niet uit zijn mond. Frustrerend is dat. Zij maant hem dan aan tot rust en nodigt hem uit om in te ademen, uit te ademen, in te ademen, uit te ademen. Het komt wel weer terug, zegt ze dan. De woorden komen terug, maar de korte tijdspanne daartussen duurt voor hem een eeuwigheid. Maar niet vandaag. Ze hoort het hele verhaal in een ruk. Op het jaagpad stak hij iedereen voorbij. En niet alleen in de omgeving, hé? Neen, zelfs tegen wind langs de kust fietste hij gezwind. Hij toerde zelfs in het buitenland, door velden, door bossen, heuvel op, heuvel af. En nooit in groep, altijd alleen. Ze konden hem toch niet volgen. Ze kijkt hem glimlachend aan terwijl hij vertelt. Hij glundert en zij geniet terwijl hij zijn droom van de voorbije nacht met haar deelt. Tijdens zijn slaap verwerkt hij zijn onmacht en verdriet om het niet meer kunnen fietsen.