De orangerie

Bij haar vertrek uit het klooster van de Zusters van Maria in Pittem had Moeder overste haar als afscheid een gebedenboekje gegeven. In mooi handschrift had ze in de rechterbovenhoek van de eerste pagina Viviane geschreven. Het meisje was net veertien. De toekomst lachte haar nu toe op een kasteeldomein.
Ze had haar valies nog in de hand toen een stokoude huisknecht haar meetroonde naar de wasplaats naast de veranda. Hij opende een deur waarop de Wasscherie en geen toegang stond.
“Hier vloekt men niet” liet haar gids zich ontvallen. “Hier wordt gewerkt en hoogstens gezongen.”
“Zingen?”
“Ja, want iedere vogel zingt zoals ie gebekt is.”
“Tijdens het werk?”
“Ja. Begin er nu maar aan. Het wasgoed vind je in die ijzeren kuip. Op de kachel staat een tobbe met warm regenwater. Aan de muur hangt een vat met bruine zeep met daaronder de houten knijper om in de waskuip te roeren en om het wasgoed over te hevelen naar de ton met koud regenwater. Na het spoelen doe je alles in de centrifuge en spreid je de lakens uit op het grasveld naast de kapel”. Hij wees naar de grote ramen die uitzicht gaven op de tuin waar ze een muur met glasramen zag. Nog voor ze er erg in had was haar begeleider verdwenen.
Nu pas merkte ze tegen de muur van de wasplaats de reien smalle kasten op. Ze telde de deurtjes. Een, twee, drie … eenendertig! Ze kon haar nieuwsgierigheid niet bedwingen en wilde in zo’n kastje kijken. Het zat op slot. Bij het volgende kastje had ze meer geluk. Het deurtje stond nog maar net op een kier toen een vlinder langs haar oor zijn toekomst tegemoet vloog.