Een maand geleden reageerde je positief op de uitnodiging en jouw inschrijving werd bevestigd. Je zou pas een week voor aanvang de praktische info ontvangen. En die kreeg je, er waren te weinig deelnemers. Een dag later de mededeling dat de annulering werd ingetrokken in de hoop dat er nog meer inschrijvingen zouden volgen. Je deed jouw duit in het zakje en je maakte extra promotie op sociale media. Hielp het? Je weet het niet, maar de zaak ging uiteindelijk wel door. Je werd zondag om half tien op de afspraak verwacht, met jouw lunch en een dekentje. Een dekentje?

Ruim op tijd vertrok je naar jouw bestemming. En dat was maar goed ook, want veel parkeergelegenheid was er niet voor het gebouw dat bijna een eeuw geleden in een rustige buurt werd opgetrokken en nu langs een drukke verkeersader lag. Via een hellend vlak bereikte je de ingang. Je meldde je aan en mocht in het salon wachten waar je zicht had op een prachtig aangelegde tuin, waar vijf kale beuken jouw aandacht vroegen. In jouw hoofd ontsponnen zich enkele vragen. “Wat mag je straks verwachten? Ga je jezelf als 70 plusser niet belachelijk maken tussen dat jong geweld met veel meer ervaring? Jij deed het immers nog nooit. Waarom dan nu wel?”

 “Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan” schreef je in een overmoedige bui in je dagboek. Het stond al jaren op je bucketlist, maar je stelde het steeds uit omwille van te duur, te moeilijk, een volle dag concentratie… 

In de kamer stond plots een vrouw met een zonnebril op haar neus en een gebreide muts over het sluik haar getrokken. Onder haar openstaande mantel droeg ze een witte bloes en een blauwe jeans. 

“Welkom. En jij bent …?”.