Wandelen in de natuur

Uren wandelen in de natuur was ooit mijn passie. Ik deed het regelmatig maar nooit in mijn eentje. Ik was bang van honden. Soms was mijn partner mijn wandelmaatje. Ik liep in zijn buurt of hield zijn hand vast als ik een hond zag zonder leiband. Die uitstapjes waren een combinatie van wandelen en fotograferen. Soms ging ik ook op stap met een groepje natuurminnaars of met mijn vriendin Lieve, meestal in een bos in de Brugse regio. We zijn gelukkig verwend op dat vlak. Op een van die wandeltochten liet mijn vriendin het woord Compostella vallen en het liet me niet meer los. Compostella verscheen in boeken, op televisie, ik droomde zelfs van Compostella.

Lieve en ik besloten om onze plannen concreet te maken, tenminste de voorbereiding. We vatten het plan op om tijdens de grote vakantie te testen hoeveel kilometer we – mits wat oefening – per dag zouden kunnen afleggen. We hadden immers in een gids voor pelgrims gelezen dat twintig tot vijfentwintig kilometer per dag de minimumafstand was om van de ene overnachtingsmogelijkheid de volgende te bereiken. We namen ons voor om onze wandelroutes te berekenen aan de hand van de wandelknooppuntenroutes op het wandelnetwerk van West-Vlaanderen. We kwamen overeen hoeveel kilometer we op de eerste wandeling zouden afleggen en hoe we de afstand bij elke volgende wandeling zouden opdrijven. Hoe lang we onderweg zouden zijn, dat zouden we dan wel zien. Wat we van elkaar verwachten in geval van nood, dat spraken we wel af.  Mijn vriendin had immers hartklachten. Ze had altijd medicijnen op zak en ik wist waar ik ze kon vinden. Het is ons uiteindelijk gelukt om ons streefdoel te bereiken. Op onze laatste dag slaagden we erin om vijfentwintig kilometer af te leggen.

In principe konden we volgende zomer als pelgrims aan onze tocht naar Compostella starten, tenminste als we in die tussentijd aan onze angst voor honden zouden werken, want de Dazer die Lieve voor onze oefentochten had aangeschaft voldeed niet aan onze verwachtingen. Dat apparaatje zendt een ultrasoon geluid uit dat voor honden hoorbaar is, maar voor mensen nauwelijks of helemaal niet. Wanneer je de knop indrukt, hoort de hond een onaangenaam geluid en wordt het meestal genoodzaakt weg te rennen. Op elke wandeling hebben we het getest op blaffende honden achter metershoge afsluitingen. Zonder het gewenste resultaat. We hadden zelfs de indruk dat de waakhonden eerder opgewonden raakten. Ze dropen in ieder geval niet af zoals de bijsluiter had beloofd.

Op een tocht door de Assebroekse Meersen zagen we aan de overkant van een immense weide twee grote zwarte honden star in onze richting kijken. Van enige afsluiting was er ogenschijnlijk geen sprake. Rekening houdend met eerdere ervaringen durfden we het apparaatje niet te gebruiken. We waren beiden doodsbang. Lieve bleef stokstijf staan, ze durfde noch voor- noch achteruit. Wat zouden we kunnen doen, mochten de honden in onze richting komen? Plots herinnerde ik mij de raad van een therapeute: “Negeer de hond, stap rustig verder, adem langzaam in en uit, hou je rug recht en toon dat jij de baas bent.” Ik besloot om die raad te volgen en nam het voortouw met Lieve – een kop kleiner dan ik – bijna tegen mij aangedrukt. Pas toen we uit hun gezichtsveld van de honden waren verdwenen vielen we gierend in elkaars armen.