Lopen op een atletiekpiste

Voor de eeuwwisseling was lopen op de atletiekpiste van Julien Saelens een van mijn passies. Het begon zo. Op een provinciale bijeenkomst voor KAV bestuursleden werd aandacht besteed aan het mentaal welzijn van vrouwen door hen aan te moedigen om meer te bewegen, los van de fysieke inspanningen thuis of op weg naar het werk. Wandelen en fietsen was voor mij evident maar er werd een lans gebroken om ook te lopen. Lopen? Waar? Wanneer? Lang voor Start to Run werd gelanceerd, kregen wij die avond een programma aangereikt om KAV-vrouwen te helpen met het opbouwen van hun conditie en uithoudingsvermogen, zodat ze uiteindelijk in staat zouden zijn om vijf kilometer te lopen. Vijf kilometer ononderbroken lopen? Dat leek mij aanvankelijk een utopie, maar gaandeweg veranderde dat in een uitdaging die ik met beide handen heb aangenomen. Ik nam contact op met de atletiekpiste Julien Saelens om te informeren onder welke voorwaarden we daar met onze leden terecht konden. Ik kreeg groen licht om een avond in de week de piste te gebruiken en zelfs de naam van een jonge coach die ons zou kunnen begeleiden. Om het financieel haalbaar te maken probeerde ik niet alleen onze eigen leden warm te maken voor dit loopprogramma, maar ook naburige afdelingen van KAV en KWB. Met laatstgenoemde werkte ik immers in die periode samen bij de organisatie van enkele oriëntatietochten. En ook die samenwerking lukte. Ik was niet alleen de coördinator van dit initiatief, ik trainde ook mee. De eerste weken afwisselend wandelen en lopen, vervolgens viel het wandelen weg. Het streefdoel was om na verloop van tijd vijf kilometer aan één stuk te kunnen lopen. 

Ik kreeg zo zeer de smaak van het lopen te pakken dat ik mij niet beperkte tot het wekelijks in groep trainen. Neen, ik stond ‘s morgens met plezier wat vroeger op, trok mijn training aan en fietste naar een leeg Julien Saelens terrein, dat toen nog vrij toegankelijk was. En zo kon je mij om 6u30 zien lopen op de piste en zien stretchen voor ik naar huis fietste om mij te douchen voor ik naar mijn werk vertrok. Dat ochtendritueel werd een verslaving. Vooral het lopen tussen twee lijnen, het verstand op nul, aandacht voor de toppen van mijn schoenen die ik bleef volgen en met de focus op het contact van mijn voeten met de rubberen toplaag van de atletiekpiste. Wauw, voor mij pure meditatie, al zou ik het nu eerder als mindful running benoemen. Slechts één keer kon ik er mijn aandacht niet bij houden, toen ik na de opwarming in de tribune een toeschouwer zag. Door de ochtendschemering kon ik niet zien of het een man of een vrouw was, jong of oud. Wat kwam hij of zij daar doen op dit vroege uur? En zo hoog in de tribune! Om het ijs te breken wuifde ik even. Hij of zij wuifde niet terug.