Tearooms

Als kleuter waren plastic kopjes en schoteltjes, lepeltjes, vorkjes en mesjes het favoriete speelgoed dat ik aan de Sint vroeg. Aan de keukentafel schonk ik dan voor mezelf en mijn zus ingebeelde koffie in.

Ook toen ik iets ouder was en de Brugse vesten op het eind van onze straat ons speelterrein werden, nam ik dat soort keukengerei mee om er in het gras of op de groene zitbanken mijn speelkameraadjes te bedienen. Mijn passie kreeg een flinke deuk toen een jongetje had geplast in een van mijn kopjes.

Nadat ik met mijn ouders was verhuisd naar een nieuwe woning, had ik nieuwe speelkameraadjes. Op een van de foto’s uit die tijd zie ik mezelf, geknield op een berg zand met een dienblad vol bekertjes en schoteltjes in de hand.

Op mijn veertiende betrad ik voor het eerst een echte tearoom, echter niet als klant, want zo’n etablissement werd niet door ons gezin opgezocht. IJsjes werden op straat gekocht aan de ijskar. Als jobstudent maakte ik kennis met de geneugten van zo’n thee- en koffiesalon. Ik mocht er met een groot dienblad volwassenen bedienen in mijn moedertaal en in de taal van buitenlandse toeristen. Op die manier kon ik mijn talen bijschaven. Mijn eerste klant was een Frans sprekende vrouw. Fier als een gieter gaf ik mijn eerste bestelling door aan de ‘comptoir’: ‘één Madame Blanche aub’.

Acht volle maanden van mijn tienerjaren vertoefde ik dag en nacht in het gebouw waar op het gelijkvloers een koffiesalon was gevestigd. Tweehonderd vierenveertig dagen had ik de kans om het aanbod van een tearoom te leren kennen. Ik genoot van vers gedraaid ijs, van café glacé in ijskoude zilveren coupes, van vers geperst sinaasappelsap in bolle glazen. Met gesloten ogen kon ik de geur van appeltaart en frangipanetaart onderscheiden, zelfs van de nootjes op de bresilienne taart.

Na mijn huwelijk had ik als toerist niet enkel oog voor erfgoed en natuurschoon maar ook voor de kunstwerkjes die ik in de uitstalramen van thee- en koffiehuizen kon bewonderen. Ik geef toe dat kijken eenvoudiger was dan kiezen, vooral als je staat te likkebaarden en watertanden. En dat is nog maar het begin van het festijn. De wijze waarop of waarin de lekkernij wordt opgediend vind ik heel belangrijk. Het ruiken, het op de tong laten smelten, het proeven en het doorslikken van de delicatesse brengt mindfulness in praktijk.

Het kunstenaarsafspraakje dat Julia Cameron in The Artist’s Way aanreikt is voor mij een duwtje in de rug om met pen en papier en mijn zintuigen op stap te gaan en mij te laten verrassen door aanbod en interieur van tot dan toe onbekende tearooms.