DE BRIEF

Ik kom thuis en vind in de brievenbus een brief die aan mij is gericht, tenminste mijn naam en mijn adres zijn correct, maar de naam van de afzender op de keerzijde ken ik niet. Ook het handschrift herken ik niet. Het is nochtans bijzonder. Het is duidelijk van iemand die bedreven is in kalligrafie. Mijn naam en adres staan in grote kunstige letters met zwarte inkt geschreven op de voorkant van de envelop. Ze nemen schier de volledige ruimte in. Ik heb dan ook een lange achternaam. Op het driehoekje aan de keerzijde staat enkel de naam van de briefschrijver, weliswaar in kleine sierlijke letters met blauwe inkt. Waarom dit onderscheid vraag ik mij af. Over de inhoud kan ik enkel gissen. Zou het een uitnodiging zijn voor een cursus kalligrafie? Ik kan mij met moeite bedwingen om de envelop open te maken.

Ik ben echter op mijn hoede. Is de inhoud van die envelop wel te vertrouwen? Pogingen tot phishing ken ik via diverse kanalen en digitale brievenbussen. Van fraude via de fysieke brievenbus heb ik echter geen weet. Gezien de envelop geen postzegel draagt is die niet via de post verzonden, maar door de briefschrijver of een mogelijke handlanger op mijn huisadres geleverd. Hier is enige voorzichtigheid geboden. Ik open mijn computer en zoek op het internet op de naam van de afzender. Tot mijn verrassing vind ik die in een overlijdensbericht. Blijkt dat iemand met die naam twee maanden geleden overleden is. De uitvaart vond plaats in een deelgemeente van mijn woonplaats.

Ik wil er het fijne van weten en open de envelop. Ik val van de ene verrassing in de andere, want er zit in de geopende envelop nog een andere, ook voorzien van mijn naam en mijn adres, maar nu in hanenpoten geschreven. Op die envelop werd een briefje bevestigd met deze getypte tekst: ‘Open deze envelop niet!!! Breng ‘m weg naar het Notarishuis West-Vlaanderen, Spanjaardstraat 9, 8000 Brugge.’ Alhoewel mijn nieuwsgierigheid ondertussen enorme proporties heeft aangenomen, open ik die gesloten envelop toch niet. Het is onwaarschijnlijk maar stel dat ik één of andere erfenis zou mislopen omdat ik niet aan de verleiding kon weerstaan om een envelop te openen, dat zou al te gek zijn. En nee, ik neem dit risico niet.

Ik berg alles veilig op in mijn tas zodat het uit mijn gezichtsveld verdwijnt. Een van de volgende dagen ga ik wel even langs bij dat Notarishuis. Nu wil ik niet langer aan die geheimzinnige enveloppen denken. Op de salontafel ligt ‘Broere’ van Bart Moeyaert. Waar was ik gisteren gebleven? Oh ja, bij het verhaal van Peerdekadoes. Daarin beschrijft de auteur – die in zijn jeugd in mijn buurt woonde – dat hij bij Gaby, de vrouw van onze bakker langs gaat om een peerdekadoes. ‘Ze verdween door een deur waarachter nog een deur zat’ schrijft hij. Ik zie het tafereel zo voor mij. Ik kan mij perfect voorstellen dat hij toen achter de twee deuren geschater hoorde. Het waren Gaby en haar bakker. Onlangs ontmoette ik haar in de omgeving van het woon- en zorgcentrum waar haar man verbleef. Sinds zijn overlijden doet ze daar vrijwilligerswerk, vertrouwde zij mij toe.

Het woord overlijden katapulteert me naar de brief. Ik pak resoluut mijn tas en stap het huis uit. Oeps… daar lig ik op mijn buik.

Amaai buurvrouw, crawlen, duiken, een foute grap? Hups in je kist liggen met nieuwe open pantoffels? Quasi rustig sluipend, terwijl uwe vlijtige werkman Xander yoghurtbekers zoekt?