doe-het-zELFjes

ik
hou van
schaduw van bomen
en geniet van koele
bladzon

vogels
houden ook
Olympische Spelen en
zij krijgen een speciaal
stokpodium

ik zal schrijven … schrijven zal ik

gedicht

Ik zal schrijven
over jou, mijn lief,
hoe je mijn arm zacht aaide
en me diep in de ogen keek,
en dat je me mezelf liet zijn.
Jij ging jouw weg, ik de mijne.
Ooit vertel ik het de kleinkinderen
opdat ze weten hoeveel ik van je hield
of ik breng het op mijn eigen manier:
schrijven zal ik!

rijmen op een fictief dorp

In mijn dromen woon ik in Verbrant,
in een koel huisje dicht bij de bosrand.
Vanaf mijn schrijftafel heb ik een panoramisch zicht
wat het schrijven nog verlicht.
Het is er heerlijk toeven.
Je kan gratis van de buitenlucht proeven.
Ik leef er graag
en beweeg er traag.
Meer moet dat voor mij niet zijn,
verstoken van alle ergernissen en pijn.

kort verhaal met sfeer (in exact 200 woorden)

Elke morgen stipt om zes uur trekt Bas zijn sportschoenen aan. Dan heeft hij alvast gesport voor zijn drukke dagtaak begint.
Hij jogt op zijn gemak Sysen uit en aan de Rolleweg geniet Bas van de opkomende zon die van achter de kerk van Bethanië net komt piepen.
Het is heerlijk rustig in het bos van Zevenkerke. Geen koptelefoon met luide muziek voor Bas, ook geen oortjes met de zoetgevooisde stem van Evy Gruyaert die hem aanmoedigt om een aantal minuten te lopen, afwisselend met wat stappen. Hij geniet van de kwetterende merels, of zijn het boomklevers? “Dat maakt eigenlijk niet uit,” bedenkt Bas. Hun samenzang vindt hij aangenamer dan de mooiste symfonie.
Gulzig snuift hij de frisse boslucht in. “Hé, het is echt mijn geluksdag,” glimlacht hij blij wanneer plots een eekhoorntje van de ene boomtak naar de andere over het bospad springt. Zijn vriend beweerde laatst dat dit betekent dat ook hij de sprong moest wagen. Ooit een eekhoorn zien vallen? Nee, die gelooft in zichzelf, vertrouwt op zijn eigen kunnen.
Wat verderop schittert iets op het bospad. “Nee, zou het echt goud kunnen zijn?” Helaas, wanneer Bas dichterbij komt herkent hij de wikkel van een Magnus Almond.

rondeel

Mijn weerstand tegen nonsenswoorden vermindert.
Plots ben ik blij met mijn absurde samenstellingen.
Ja, bij bladzon en stokpodium kan ik me wel wat voorstellen.
Mijn weerstand tegen nonsenswoorden vermindert.
Het is een nieuwe manier om los te laten en mijn fantasie te prikkelen.
Niet alles wat ik schrijf hoeft zin te hebben.
Plots ben ik blij met mijn absurde samenstellingen.
Mijn weerstand tegen nonsenswoorden vermindert.

doe-het-zELFjes

Zomer
fietstochtje maken
picknickmand goed gevuld
smelten in de zon
kaasfiets.

Spieren
gespannen sfeer
gejoel, geschreeuw, oei
ontspannen in een ijsbad
lopersijs.

ik zal schrijven … schrijven zal ik

Ik zal schrijven,
woorden op een blad,
gedachten uit mijn hart.
Weet jij wel wie ik ben?
Kom dichterbij,µik zal schrijven.
Over jou en mij,
over liefde en vechten tegen elkaar.
Gedachten uit mijn hart.
Mooie woorden,
rijmend op de wind.
Ik zal schrijven
en ooit komt de dag,
ondanks een zachte zon,
gedachten uit mijn hart,
ik ga waar jij niet volgen kan.
Je kent me nu,
een vogel met een grote bek.
Ik zal schrijven,
schrijven zal ik.

rijmen op een stad

Sportouders

Deze zomer ging ik naar Parijs,
Dat was bijna een eis.
De zoon liep op de Spelen,
hij wou het beste van zichzelf met de wereld delen.

De mama verging het niet zo goed,
ook al droeg ze een gekleurde zonnehoed.
De stress bij het zien van de zoon,
dat was niet gewoon.

De papa stond op scherp,
steeds discussie met pietluttigheden als onderwerp.
Hij bulderde héél luid,
dit kwam voor de zoon goed uit.

Plots hing de Belgische vlag ondersteboven,
de ouders kunnen zich geen ruzie meer veroorloven.
Het startschot wordt gegeven,
het hele stadion begint te beven.

Daar schreed hij over horden en streep,
Sorry, dat ik zo met mijn zoon dweep,
maar het hele gebeuren maakt mij zot.
ja echt, ik ben kapot.

Die zomer in Parijs,
het was geen paradijs.

kort verhaal met sfeer

Pater Tom worstelt

Pater Tom mediteert sereen vóór de Vespers, in het bos van Zevenkerken.
Hij slentert over het bospad.
De herfst zorgde voor een nat, maar kleurrijk bladerendek.
Schoorvoetend overdenkt hij zijn roeping.
Kon er maar een teken zijn, wat verlangt God nu van hem? Het kan toch niet bidden alleen zijn?
Zijn gedachten worden verstoord door een roodborstje dat hem onder het licht van de wassende maan een liedje schenkt. De nachtegaal , die hem zijn diepe verleidelijke tonen laat horen, merkt hij niet op. Hoe kan hij ook, hij denkt, hij overdenkt en ziet het schoon rondom hem niet.
Zei niet ene de Saint-Exupéry: “ On ne voit bien qu’avec le coeur”?
Een eekhoorn kruist zijn pad. Het is geen schichtig dier, maar voert een waar ballet uit in het bos. Voor- en achteruit, naar links en naar rechts, op en neer. De pluimstaart ros en bruin, zwiepend alsof hij nog meer de aandacht wil trekken. De monnik moet er waar om lachen.
Hij wist niet dat de onverwachte ontmoeting met dit dier hem zoveel vreugde zou schenken.
Met een uitnodigende genegenheid, blijft hij voor de voeten van pater Tom lopen. Alsof hij : Kom, kom, …”, wil zeggen. Maar dat beeld hij zich in. Toch?
Tot hij verder op het bospad iets ziet liggen. Het is een babyeekhoorn in een val. Onze eekhoorn stopt ook hier zijn kris kras gefriemel door het bos. Dus toch, hij leidde mij hierheen denkt de pater.
Kan ik hem bevrijden?
In geen geval moet dit diertje lijden.
Terwijl Tom, op zijn knieën, het lint doorbijt en het plots pijpenstelen regent, wordt zijn roeping hem duidelijk: niet voorbijgaan aan leed, geen toestaande zijn, een verschil maken hoe klein dan ook.
Beide eekhoorns poetsen de plaat.
De klok roept pater Tom voor de vespers.
Met een glimlach op het gezicht loopt hij verder. Zijn pij ritselend over het pad.

rondeel

In de tuin van de abdij,
Ben ik graag van de partij.
Spelen met absurde woorden,
In de tuin van de abdij.
Zeven vrouwen rond de tafel,
Al dan niet met een wafel.
In de tuin van de abdij,
Zal ik schrijven, schrijven zal ik.

Rara wie is wie…
& – het omdenken wordt aangereikt in het begin van deze sessie, taal en omtaal
A – hertalen van de diepzinnige Franstalige in een dagelijkse Vlaamse taal, wie oren heeft die hore
B – de slam poetry van een spuitende juf
C – jonge vijftiger doortastende in de zinnen configuratie
X – Olympische spelen door woordvoering en spel
Y – Door nonsense voorbij het gevoelige uitdrukken
Z – puntje, puntje puntje, puntje bij paaltje

doe-het-zELFjes

schrijven
woorden aan
elkaar proberen lassen
laat ons nu gaan
veldzonnen

we
worstelen verder
met nonsens woorden
alle logica loslaten, bijvoorbeeld
raketzwem

ik zal schrijven… schrijven zal ik

Haiku

ja, ik zal schrijven
waarover weet ik nog niet
maar schrijven zal ik

Rondeel

ik zal schrijven
verhalen verzinnen
genieten van woorden
ik zal schrijven
gevoelens komen en gaan
gebeurtenissen vervagen
verhalen verzinnen
schrijven zal ik

rijmen op een stad

ik reed met de trein naar Menen
de conducteur zat te wenen
begon met zijn been te wippen
geen tijd om mijn kaartje te knippen
toen ik vroeg:” wat scheelt er met u?”
zei hij:” nondedju,
ik kreeg net een berichtje binnen
wat moet ik nu beginnen
ons lotto formulier is weg
net nu we gewonnen hebben, zeg”
Oo, wat een pech, wat een pech
bij de volgende halte heb ik de trein verlaten
hij had het niet eens in de gaten!

Kort verhaal met sfeer

Oehoe…oehoe…voorzichtig sluipt hij verder in de richting van de abdij. De volle maan verlicht het pad tussen oeroude bomen. Plots een geritsel. Verstard blijft hij staan. Een eekhoorn klautert ijlings een boom in. Opgelucht stapt hij verder. In de verte een glinstering. Het verschijnt en verdwijnt. Onbekende geluiden dwingen hem opnieuw tot stilstand. Het bos rekt zich uit. Ontelbare ogen bespieden hem…de dieren worden wakker, klaar voor de jacht.

Rondeel (ervaring)

samen zitten in de boomgaard
ik zal schrijven, schrijven zal ik
nonsenselfjes, een rondeel
samen zitten in de boomgaard
rijmgedichten en sfeerverhalen
heerlijk genieten in de schaduw van een perelaar
ik zal schrijven, schrijven zal ik
samen zitten in de boomgaard

ik zal schrijven… schrijven zal ik

Ik zal schrijven!
Denkt ze elke dag.
Wanneer ze in de badkamer staat
met slaperige ogen waarin de nacht nog blinkt.
En na het drinken van een sterke koffie,
haar dromen doorgespoeld,
neemt ze een vel papier.
Laat het los nu, zegt ze luid.
Schrijven zal ik!

Ik zal schrijven!
Mijmert ze elke avond.
Wanneer ze opnieuw in de badkamer staat.
Tandenborstel in haar hand en
een veeg water op haar blote buik,
klaar voor de nacht.
Het papier van daarstraks,
vroeg in de morgen,
er staat geen letter op te vinden!
Toch denkt ze koppig dat het morgen beter moet.
Schrijven zal ze!

Rijmen op een fictief dorp

We namen de boot naar Gallei
daarginds, over de grens voorbij.
We genoten van de zon op het dek
helaas de boot was lek.
We gierden van het lachen,
de kapitein was aan het blaffen.
‘Denk je dat ik dit grappig vind?
Ik ben helaas niet welgezind.
En zodat ik niet hoef te vitten,
stop met aan elkaar te klitten.
Steek voor een keer je handen uit!’
riep hij smachtend en erg luid.

rondeel

Wat een zomer-lome dag!
Rijmen en verhalen verzinnen,
woorden om aaneen te breien.
Wat een zomer-lome dag!
Pure nonsens op papier,
van luchtfietsen tot voetbellen.
Rijmen en verhalen verzinnen.
Wat een zomer-lome dag!

doe-het-zELFje (bij de Olympische Spelen)

Groeit
er haar
tussen de tenen?
Dat noemt men een
baardvoet.

FOTOWANDELING – rijmen op een stad

Ze fotografeert de toren van Pisa
en in Parijs de Mona Lisa.

In Londen poseert ze voor de Big Ben
en neemt een selfie naast een gentlemen.

Ze fotografeert er op los in Amsterdam
en tijdens een rondvaart in Rotterdam
zelfs in de klederdracht van Volendam.

In Brussel blijft ze op haar honger zitten bij Manneke Pis.
Z’n sportoutfit in de Belgische driekleur vindt ze maar niks.

Zelfs dichtbij huis is het even fijn
om met fotograferen bezig te zijn.
In Brugge slenteren door het Begijnhof,
of een foto van het Belfort, alles is tof.

In Brugge, Brussel, Pisa, Londen of Parijs,
ze maakt fotowandelingen tegen elke prijs.

ik zal schrijven … schrijven zal ik

Ik zal schrijven over een workshop in de zomer
in een schaduwrijke tuin vol stokoude bomen.

Ik zal schrijven over de Olympische Spelen
zonder mijn gebrek aan kennis te verhelen.

Ik zal schrijven vanuit het kind in mij
nonsens woorden, het maakt me blij.

In twaalf dagen zal ik een sprookje schrijven
over een weeskind dat in leven mag blijven
over de voorzitter van een vereniging
die drones bedenkt als landverdediging
over klein duimpje, geïnteresseerd in Artificiële Intelligentie,
bedreven in iPhone, iPad en iWatch maar vooral in fantasie.

Ik schrijf en typ dagboeken vol
en lees ze wel eens voor de lol.

Ik ben geabonneerd op de opdrachten van prompt!
Echter, wie leest mijn verhalen? Kat noch hond.

Toch blijf ik doorgaan tot mijn laatste snik,
Schrijven zal ik!

viviane

kort verhaal met sfeer (in exact 200 woorden)

Het is muisstil in het bos van Zevenkerken al gieren de zenuwen door de keel van een vrouw die eigenlijk op een ander kloosterdomein hoort te zijn. Met enig schuldgevoel scherpt ze de oren. Het ruisen van kruinen lost op in geritsel. Zou hij door het struikgewas sluipen om haar te verrassen? Ze ziet nog net hoe een eekhoorn rond de stam van een beuk naar hogere regionen tippelt. Roekoe, roekoe, roekoe. Ze verwacht niet dat hij kiekeboe zal spelen. Het zijn twee duiven die elkaar geheime boodschappen toevertrouwen. Waar blijft hij nu toch? Ze heeft geen zin om hier de nacht door te brengen. Ze richt zich op het licht aan het eind van het bospad en ziet dichterbij iets schitteren. Ze stapt er vliegensvlug op af en ontdekt een ring. Een ring? Wie verliest er nu in godsnaam een ring in het bos? Op het moment dat ze het kleinood wil grijpen wordt ze opgeschrikt door een donderslag. Is dit een teken? Een voorteken misschien? Ze raapt inderhaast de ring op en rept zich naar de parking. Pas in haar auto bekijkt ze de inscripties en ontcijfert letter per letter … de naam van de man waarop ze wacht.

rondeel

met zeven aan een tafel
bij de paters, in hun tuin
gekke woorden verzinnen
met zeven aan een tafel
doehetzelfjes , rijmpjes
en zelfs sfeervolle zinnen
bij de paters, in hun tuin
met zeven aan een tafel