In de kleine wachtzaal van neurologie heb je een déja vu. Het metershoog wit geschilderd cijfer twee op één van de twee blauwe deuren, maakt een herinnering wakker. Een namiddag in 2008. Schat was die ochtend onderaan de trap op zijn rug beland. Als bij wonder was hij op eigen kracht in de zetel gesukkeld. Zo vond je hem toen je ’s middags thuis kwam. Ondanks de hevige pijn wilde hij zijn afspraak voor een MRI-scan nakomen die een beeld van zijn hersenen zou maken. Waarom had hij geen controle meer over zijn rechter ledematen? Waarom slaagde hij er voor de middag niet in om zijn rechtervoet op de juiste trede te plaatsen? Toen je hem door die cijfer-twee deur zag verdwijnen wist je nog niet dat hij twee gekneusde wervels had, dat hij met moeite op en van die smalle scan tafel zou geraken, dat hij hij enkele dagen later door het vensterraam naar een ziekenwagen zou worden gedragen, dat de inhoud van zijn ingewanden – lam gelegd door de klap van de val – uiteindelijk een ongebruikelijk uitweg zouden vinden, dat de nachtverpleegster in paniek niet op haar woorden zou letten en schat die nacht zou vrezen voor zijn leven.