OEI OEI OEI IE IE IE IE IIIIIIII… Op het gelijkvloers kijken dertig paar ogen op. Ze zien hoe jij uit alle macht probeert de rolwagen tegen te houden die in een stevige vaart van het hellend vlak roetst. Net voor de kar tegen een zwarte muur kwakt krijg je het vehikel tot stilstand. Oef, dat was op het nippertje. Zou iemand … de glimlach – of is het een grijnslach – van de bezoekers geeft jou een antwoord nog voor je de vraag hebt gesteld. Wanneer ze zien dat jouw passagier opgelucht lacht, slaan ze beleefd hun ogen neer en luisteren via hun koptelefoon verder naar de stem van Wouter Deprez die in het Nederlands en in ’t Westvlams vertelt hoe Mariaatje een stampvolle kerk de slappe lach deed krijgen. Met je man nog steeds in de wagen laveer je behoedzaam tussen de kartonnen rekwisieten van de tentoonstelling ‘grote mensen die ik kende toen ik klein was’. Je vergeet het vermeden ongeval tot je weer voor het hellend vlak staat. Nu pas zie je hoe steil dat is. Schat maakt aanstalten om uit te stappen tot een vriendelijke bezoeker voorstelt om hem te duwen. Zonder enig geluid geraken jullie veilig boven. Oef.