Half negen. De koffers staan klaar, je kan in alle rust genieten van nog wat tijd aan zee. Je maakt een afspraak voor een laatste wandeling in de omgeving. Het is vloed aan zee en in je hart. Je blikt terug op de voorbije twee dagen en je wordt overspoeld door dankbaarheid. Het samen zijn met gans het gezin van je zoon gebeurt hoogstens om het halfjaar en dan nog beperkt tot enkele uren. De logeerpartijtjes van de kleinkinderen verminderen jaar na jaar. Samen op weekend gaan dateert trouwens van voor corona. Toen waren de kids nog kinderen, nu pubers. Je ervaart hen en hun ouders op zo’n weekend anders, het contact is intenser. Jij, de organisator hebt het niet alleen voor het zeggen. Er is inspraak, er worden afspraken gemaakt met oog voor de inbreng en keuzes van elk. Je hebt het gevoel dat je veel hebt gedaan en ervaren op korte tijd. Je staat erbij stil dat er minder jaren voor de boeg dan achter de rug liggen. De herinnering aan een weekend aan zee met het gezin van je zoon koester je in je hart om te vrijwaren dat je het zou vergeten wanneer onthouden moeilijker wordt.