Vol verwachting keek je vanmorgen uit naar een bezoek aan het Engels klooster, samen met de vrienden van ’t SchrijfNest. Je had ervoor gepleit dat de route door het bouwkundig erfgoed toegankelijk zou zijn voor rolstoelgebruikers. Je kreeg ook de belofte dat jullie bij dezelfde gids zouden worden ingedeeld. Iedereen was ruim op tijd, zoals dat van vroege vogels kan worden verwacht. Enkel de gids liet op zich wachten. Na het academisch kwartiertje voelde je ongeduld en onbegrip opborrelen. Je dacht dat een kop koffie soelaas kon brengen. Dat was echter buiten het reglement gerekend. Toen duidelijk werd dat de gids niet zou opdagen, werd je vriendelijk wandelen gestuurd. Samen met je vrienden zocht je naar een rustige plek op het terras van een nabijgelegen horecazaak voor een kopje troost. Koffie zonder melk, latte macchiato en cappuccino’s droegen bij aan een gezellige sfeer, die enkel door een manoeuvrerende vrachtwagen werd verstoord. Na een uur kwam het lang verwachte telefoontje. Je kon na de middag terugkeren voor een normaal bezoek of onmiddellijk voor een ingekorte versie. Die voorstellen werden niet op applaus onthaald, wat had je wel gedacht? Het gezelschap had immers nog andere afspraken in het verschiet. Toch liever uitstellen?