Hoe doe jij dat toch? Hoe geraakte jij nu in gesprek met die onbekende vrouw. Wat hadden jullie elkaar te vertellen? Vragen van jouw wandelmaatje, wanneer je hem weer ontmoet op het eind van de Smedenstraat. Ja, waarom sprak dat lieve mens net jou aan? Trokken jouw grijze haren haar over de streep? Was dat voldoende om jou te vragen een raamaffiche toe te lichten? Gelukkig lukte jou dat. Het maakte haar loslippig. Ze was op weg naar de schoenwinkel buiten de Smedenpoort. Ze zou er voor zichzelf een paar nieuwe schoenen kopen. Zonder hakken. Ze is immers jarig volgende week. Negentig jaar. Dat zal ze in haar eentje vieren. Twee jaar geleden verloor ze haar man. Met hun kinderen en kleinkinderen heeft ze geen contact meer. Wel met haar zus die vijftien jaar jonger is. Van haar kreeg ze ooit een tablet. Daarop speelt ze spelletjes. Het houdt haar geest actief. Meer zelfs, die lijkt met de dag te verjongen. Met zo’n uurwerk van de ziekenbond kan ze echter niet overweg. Die stelt veel te veel vragen. Zo’n bemoeial. Wanneer jullie het kruispunt naderen, wens je haar nog een gelukkige verjaardag. Het verkeerslicht slaat op groen. Zij stapt rechtdoor.