Samen met drieëndertig paar ogen zie ik jou daar staan onder dat grote scherm, in je bloemetjesjurk met lange mouwen, wijd aan de bovenarmen en smal aan de polsen. Daaronder draag je een oranje jurk die tot aan je kuiten reikt. Een split aan één zijde verraadt dat je een panty draagt dat even zonnig is als jouw onderjurk. Je voeten verdwijnen in herfstgroene sportschoenen. Met je sneeuwwit kopje, zonder oorbellen of make-up, sta je daar je pure zelf te zijn. Je staat voor een volle klas! Je geniet van de aandacht van het publiek, geen tieners maar senioren. Ze zijn niet uitgerust met potlood en een gelijnd stenoschrift, noch met een elektrische typmachine. Op de tafels prijken smartphones, tablets en laptops. Jij schrijft niet met krijt op het bord, zelfs niet met stift. Via jouw tablet neem je hen mee op de digitale snelweg. Jouw reisverhaal wordt met behulp van een beamer op een diascherm geprojecteerd. Je hebt een eigen stijl. Delen is vermenigvuldigen is jouw motto en dat zet je om in de praktijk. Jij bent aan zet, de bal gaat aan het rollen. Je geeft een assist en één van de toehoorders kopt de bal binnen. Goal!