#Writealong – #6 – Het geheim van de konijnenpoot

Het geheim van de konijnenpoot 

Er was eens een koningskoppel in een land waar elke dag honderd bomen werden aangeplant. Dit gebeurde sinds de vorige koning zijn wapenuitrusting, rijksappel, scepter en kroon aan zijn zoon had overgedragen. Tot op heden werd de afspraak gerespecteerd want de voormalige koning coördineerde nauwgezet de aanplantingen die door de regering werden gefinancierd.

De oude vorst kende beter dan wie ook het land, de regio’s en de bevolking van steden en gemeenten. De huidige koning en zijn gemalin konden op beide oren slapen en de voormalige koning hield er een zinvolle vrijetijdsbesteding aan over. Deze regeling paste niet alleen in het kader van de maatregelen om de klimaatverandering tegen te gaan, het was ook een voorbeeld voor de bevolking om de inzet van ouderen in de samenleving te waarderen. Er waren echter kapers op de kust. Her en der werd gesignaleerd dat er op mysterieuze wijze bomen verdwenen. Aanvankelijk werd er weinig aandacht aan besteed. Misschien ontvreemden inwoners wel een boompje om het in eigen tuin te plaatsen. En wat dan nog? Maar het gebeurde wel vaker. In regeringskringen werd gefluisterd dat een van de buurlanden wel een vinger in de pap kon hebben in deze verdwijningszaak. 

De vraag is alleen … welk land en via welk van de zeven grensposten gebeurt het transport? Dat uitzoeken was een onmogelijke taak voor een enkeling. Daarom trok het koningskoppel het laken naar zich toe en stelde een noodplan op om het land en zijn inwoners te behoeden voor potentieel gevaar. De koning lanceerde via X, het vroegere Twitter een oproep naar alle inwoners van het eigen land en dat van de buurlanden om op hun hoede te zijn en elke verdacht transport te melden op het noodnummer dat speciaal voor deze actie werd geactiveerd.

Robin, de voorzitter van een plaatselijke seniorenclub, is één van de eerste die zich meldt. Al heeft hij nog niets verdacht gezien, hij beweert een lumineus idee te hebben voor een plan van aanpak. Hij wordt dan ook stante pede op het paleis uitgenodigd, samen met enkele vertrouwelingen van het koningspaar. Daar legt hij zijn plan voor: “Rust elke grensovergang uit met een equipe die een drone kan bedienen om op die manier dag en nacht elk transport dat de grens passeert in beeld te brengen.”

Zeven grensovergangen voorzien van drones en voldoende mensen vinden om die te bedienen? De minister van Landsverdediging vordert onmiddellijk alle militairen op, de minister van Binnenlandse Zaken lanceert een tweede oproep via X om vrijwilligers te ronselen en Robin doet hetzelfde bij de senioren van zijn vereniging die met Apple werken. En wat die drones betreft, “dat mag geen probleem zijn gezien één van de grootste drones fabrieken van de wereld zich in eigen land bevindt” stelt de minister van Economie de koning gerust.
 
Robin krijgt van de koning een digitale vrijgeleide voor toegang tot de fabriek en alle grensposten. Wanneer hij het kasteel verlaat, rijdt er een Porsche voor. Een chauffeur in uniform opent voor hem het portier. Zonder argwaan stapt Robin in en kijkt verrast op wanneer een andere passagier hem een lederen zakje overhandigt. Nog voor de chauffeur de wagen start, verlaat de ongewone gast de wagen. Omdat dit alles in een oogwenk gebeurt heeft Robin niet de kans om de mysterieuze man om uitleg te vragen. Nieuwsgierig opent hij het zakje. Tot zijn verwondering ontdekt hij een sleutel in de vorm van een konijnenpoot. Wat heeft dit te betekenen? Is dit een grap? Hij steekt het kleinood weer in het tasje dat hij in zijn broekzak opbergt. Ondertussen rijdt de wagen aan een hoge snelheid over de autoweg. Nog voor de avond valt wordt de drones fabriek bereikt. De chauffeur houdt halt aan de geel-witte slagbomen en maant hem aan om uit te stappen en zijn digitale vrijgeleide te laten scannen. Die werd veiligheidshalve op zijn arm getatoeëerd door de secretaris van de koning. Twee politieagenten begeleiden Robin tot aan een gebouw waar hij wordt opgewacht door een boswachter die lijkt weggelopen uit het sprookje van Roodkapje. Robin kan zijn ogen niet geloven. Hij wordt niet binnengeleid in de fabriek maar in een herberg. Zijn metgezel nodigt hem woordeloos uit om plaats te nemen aan een ronde tafel van beukenhout. Plots wordt hij een spraakwaterval: 
“Hoed je voor onbehulpzame dorpsbevolkingen in reclyclageparken.

Mijd hun reclamedrukwerk voor berg- en herfstwandelingen. 
Hun fietsroutenetwerk is ruggenmergzenuw voor de mantelgrondeekhoorn. 
Zoek liever naar wormsalamanders in een of ander kapittelkerkje.” 
Na een korte stilte sluit hij af met “Je zou door de bomen de aarde niet meer zien” en gaat er dan vandoor.

Robin is van zijn melk. Hij blijft bewegingloos zitten tot een agent hem een envelop overhandigt, verzegeld met het logo van het koninklijk paleis. Daarin vindt hij een handgeschreven bericht van de vorst. “Overnacht vandaag in de herberg. Zet je reis morgen verder. Te voet. Ga alleen. De herbergier zorgt voor proviand en een nieuwe opgeladen iPhone waarop je de wegwijzer naar de juiste grenspost kunt raadplegen. Getekend, uw koning.” 

Hij is vroeg uit de veren. Behalve de herbergier die hem zo-even zijn mondvoorraad en een iPhone heeft gebracht, bevindt er zich niemand in de gelagzaal. Voor zijn vertrek bestudeert hij de reisweg en bergt de koninklijke smartphone op in de rugzak samen met spijs en drank. De reis leidt door een donker woud. Hij hoort allerlei geluiden maar geeft er geen aandacht aan tot hij oog in oog staat met een wolf. Hij roept en tiert en zwaait hevig met zijn rugzak om het dier te verjagen dat er van de weeromstuit zijn tanden in zet en afdruipt. Na de paniek wordt Robin nu overspoeld door gemengde gevoelens: ja, hij is verlost van de wolf, die is weg, maar dat is ook het geval voor drank en eten, zijn wegwijzer en zijn enthousiasme.

Ondertussen werden alle grensposten bemand door militairen en vrijwilligers die in shifts van acht uur dag en nacht de drones bedienen die het in- en uitgaand verkeer in de gaten houden en de beelden doorstralen naar het crisiscentrum in het kasteel van de koning. Er doen geruchten de ronde dat Sammy, een weeskind, aan de dood ontsnapt is maar over cruciale informatie beschikt. Na het ongeluk waarbij zijn ouders om het leven kwamen, ontfermde hun zoon zich over de konijnenkwekerij in een naburig dorp vlak over de grens. De jongen houdt echter ook van stropen. Toen hij op een nacht op strooptocht was, ving hij ongewild een vreemd gesprek op tussen enkele mannen in een legertent. Toen hij zich uit de voeten wilde maken werd zijn aanwezigheid opgemerkt en zetten de samenzweerders de achtervolging op hem in. De jongeling die beter dan wie ook de omgeving kent, ontsprong de dans via een doolhof van gangen die zijn vader ooit met hem had aangelegd.

Van pure verveling is Robin in slaap gevallen. Plots wordt hij omringd door een horde grommende wolven. De schrik slaat hem rond het hart, hij hapt naar adem, het zweet breekt hem uit. Bij gebrek aan een stok of zijn rugzak zwaait hij heftig met armen en benen. Op het moment dat hij denkt flauw te vallen schiet hij wakker en hoort hij “hi hi hi, ho ho ho ho, ha ha ha, haaaaaaaa.” Hij kijkt om zich heen, geen wolf te zien, wel een dwerg die hem staat uit te lachen. 
“Wie ben jij? Wat doe jij hier? Waarom lach je?” 
Het mannetje komt dichterbij en steekt zijn kleine hand naar hem uit. 
“Ik ben Doris, Klein Duimpje voor de vrienden. Aangenaam. En jij moet Robin zijn, ik herken jouw gezicht. Je was op televisie, in een opsporingsbericht. Jij wordt gezocht man! Blijkbaar ben jij niet meer bereikbaar. Er wacht mij een grote beloning als ik je naar de grens breng.”
“Jij mij naar de grens brengen? Geloof jij nog in sprookjes misschien? Ik niet!” 
“En toch zou je dat beter doen. Ben je vergeten dat ik een krak ben in het zoeken en vinden van de weg?” 
“Laat me niet lachen, met broodkruimels zeker!”
“Hi hi hi hi, met broodkruimels! Ik ben een man van de wereld, ook al ben ik klein van gestalte. Google Maps op mijn iWatch en Artificiële Intelligentie, dat is de toekomst man!” 
Robin twijfelt, maar weet dat hij geen andere keus heeft. 
“Komaan wijsneus, wijs me de weg, ik volg je!”

Buiten adem bereikt Sammy een uitgang die uitmondt in een van de konijnenhokken op het erf van zijn ouders. Hij steekt zijn hoofd buiten en kijkt links en rechts. Niemand te zien. Hij rent naar de hoeve en gaat recht op zijn doel af: de schommelstoel van zijn oma. Onder de zitting weet hij het pentagram liggen dat zij hem ooit heeft geschonken “voor een geval van nood”. Het is een vijfpuntige ster. Het staat voor de natuur, het leven en de verbinding van mens en natuur met het hogere. Het is een heel mooi en krachtig symbool dat overeenkomt met wat zijn oma ook heeft ervaren: de verbondenheid met de natuur en met alles om haar heen. Met het pentagram alleen zal hij het echter niet redden, dat beseft de jongen ook wel. In de schuur gaat hij op zoek naar oma’s favoriete – en enige – vervoermiddel… haar bezem. Hij zet haar heksenhoed op die hij gevuld heeft met proviand vooraleer koers te zetten naar het koninklijk domein om aan het koningspaar persoonlijk de geheime plannen van de snoodaards te vertellen.

Sammy suist over de kruinen van eiken, beuken, sparren, dennen en berken. Plots merkt hij aan de rand van een weide de tweekoppige bemanning van een vehikel op dat aan zijn zicht onttrokken is. Dat maakt hem nieuwsgierig. Hij mindert vaart en cirkelt langzaam naar beneden tot hij de gestalten beter kan onderscheiden. Het is geen voertuig maar een kerel met een dwerg op zijn schouders! Hij landt met zijn bezem pal voor de voeten van het tweetal, waardoor de man struikelt en de dwerg op de grond tuimelt.
‘Wie ben jij?” vraagt Robin ontdaan.
“Zeg me eerst wie jullie zijn” antwoordt de jongeling.
“Robin en Klein Duimpje. Wij zijn belast met een koninklijke opdracht op weg naar de grens.”
“Kan je dat bewijzen?”
Robin stroopt zijn hemdsmouwen op en toont de QR-code aan Sammy die zich op zijn beurt als het weeskind voorstelt. Nu is het Robins beurt om achterdochtig te zijn.
“Kan jij dat bewijzen?”
Nog voor Sammy kan antwoorden heeft Klein Duimpje het antwoord reeds in handen. Via gezichtsherkenning bevestigt iWatch de identiteit van de jonge bezemreiziger. 
Sammy brengt bij zijn kompanen verslag uit over het geheime gesprek dat hij heeft opgevangen en over zijn vlucht. Dat relaas werpt een ander licht op de feiten. Ze besluiten unaniem om hun plan aan te passen en op het nieuwe doel af te stevenen. De jongeman deelt zijn proviand met zijn twee makkers en gooit de bezem over zijn schouders. Het drietal stapt zingend verder tot de nacht valt.
“In het bos van Robin, waar de nacht begint,
Sammy telt de sterren, Klein Duimpje danst en wint.
Toverkrachten vloeien, maanlicht in ons ogen.
Gedeelde geheimen, ons avontuur bewogen.”

‘s Anderendaags bereikt het drietal de bewuste grenspost. Ze zien de drones boven hun hoofd cirkelen. Het verhaal en het plan van Robin zijn nog steeds van kracht. Hij denkt er echter niet aan om dat op dit moment te weerleggen. Hij wil zo vlug mogelijk de grens oversteken samen met Klein Duimpje en Sammy, richting het ultieme doel: de ingang van de Grote Konijnenpijp in het vijandige buurland. Enkel het drietal weet dat het ontvreemden van de berken een afleidingsmanoeuvre was om de aandacht af te leiden van het gevaar dat zich onder de grond afspeelt. Geen drone die daar zijn lens op richt. Uit het nachtelijk gesprek dat Sammy opving weet hij niet alleen wat de bedoeling van de vijand is, maar ook de exacte locatie van die konijnenpijp, hoe hij er binnen geraakt en wat er zich achter de toegangsdeur afspeelt. Hij weet als geen ander dat konijnen holen graven in constructies die de mens heeft gemaakt, in dijken bijvoorbeeld. Ze graven niet alleen, ze planten zich ook voort, niet met één konijnenkind per keer, maar gelijk met een nest vol en dat meerdere keren per jaar. Het vijandelijke buurland heeft een kolonie konijnen de Grote Konijnenpijp ingejaagd met de bedoeling dat het graafwerk dijken doet instorten met grote overstromingen tot gevolg. Het buurland zou van de chaotische toestand profiteren om het land binnen te vallen en in te nemen. 

Wanneer het drietal de toegangspoort bereikt is het de beurt aan Robin om zijn steentje bij te dragen en zijn vergissing goed te maken. Hij opent het lederen tasje dat hij ontving bij het verlaten van de herberg en overhandigt plechtig de konijnenpoot aan Sammy. Ondertussen fotografeert Klein Duimpje dit bijzondere moment met zijn iWatch. Met de poot opent Sammy de poort terwijl het pentagram aan een koordje op zijn borst bengelt. Het drietal legt er hun rechterhand op terwijl ze in koor drie keer “Gedeelde geheimen, ons avontuur bewogen” scanderen. Sammy kan zijn ervaring als stroper inzetten om op handen en voeten de pijp binnen te sluipen terwijl Robin en Klein Duimpje buiten de wacht houden. Het pentagram gebruikt hij als een magneet om de konijnen aan te trekken. Hij maakt zo gebruik van de verbinding tussen hem – kleinzoon van een heks – met het hogere om de dieren naar de uitgang te loodsen terwijl hij steeds verder door de gangen kruipt op zoek naar de rest. Met tientallen rennen de konijnen naar buiten waar ze door de twee wachters verder landinwaarts worden gedreven. De klus duurt enkele uren en Klein Duimpje legt alles op foto vast. Nu en dan komt er nog een horde konijnen naar buiten gewipt. Het is enkel nog wachten op Sammy om dan weer de grens naar eigen land over te steken en het heuglijke nieuws over het afweren van het grote gevaar aan het koningspaar mee te delen. Het lange wachten stelt het tweetal danig op proef. Klein Duimpje kan zich niet langer bedwingen en waagt zich ook in de tunnel tot aan de plek waar de toegang wordt versperd. Er heeft zich een grondverzakking voorgedaan. Sammy ligt bedolven onder het puin. Klein Duimpje is niet bij machte om hem te bevrijden en Robin, een boom van een vent is te groot van gestalte om de plek te bereiken.

Nog voor Robin en Klein Duimpje de grenspost bereiken om hulp te zoeken voor Sammy, heeft het nieuws reeds het koningspaar en de media bereikt via het digitaal verslag van Klein Duimpje. De terreur is afgewend, het volk viert feest. 

De twee helden worden op het koninklijk paleis met alle eer ontvangen en bejubeld. En als apotheose wordt de troonzaal enigszins verduisterd en zijn alle ogen gericht op het grote scherm. Piep piep … de verbinding wordt tot stand gebracht tussen het paleis en het grootste ziekenhuis van het land. De camera zoemt in op een gestalte in een bed, het hoofd omwonden, armen en benen in hoogstand, twee vingers van de rechterhand die een V vormen. Het is Sammy! Er stijgt een oorverdovend applaus op in het koninklijk paleis maar ook in het ziekenhuis en de vele huiskamers en pleinen in het land waar de bevolking het feest van de overwinning op het scherm volgt.

Sproken, voor de write-along #6 van Prompt!
geschreven door Viviane Van Pottelberghe

28 juli 2024

Hierboven vind je mijn kort verhaal geschreven op basis van de write-along #6, editie juli 2024 van Prompt!. Voor SPROKEN, kreeg ik twaalf dagen na elkaar een nieuwe opdracht die het verhaal elke dag een totaal andere wending gaven. De afspraak was immers dat je pas een volgende opdracht leest als je de vorige hebt afgewerkt. Om mezelf te motiveren deelde ik mijn dagelijkse bijdragen op de FB groep Prompt write-along.
Hierboven vind je de door mij nagelezen volledige versie. Geef gerust commentaar in een reactie onder dit blogbericht.
Wil je zelf meedoen: in augustus start de tweede editie van write-along #6. Het is GRATIS. Je kan hiervoor inschrijven bij Prompt Schrijven op de write-alongpagina: https://prompt-schrijven.nl/write-along.

Viviane Van Pottelberghe
28/4/2024

4 reacties

  1. Viviane, je bent je naam waardig, verhalenfee. Ik heb niet echt feedback of het zou moeten zijn dat je niets mag veranderen aan je originele manier van vertellen. Dit is voor mij overigens het bewijs dat AI het nooit zal halen tegenover de mens wat betreft fictie schrijven. Als ik jouw tekst lees, hoor ik het je vertellen, het is uniek en het is helemaal jij.

  2. Haha, na mijn deelname lees ik het opnieuw maar met andere ogen en plots merk ik dat het net door dit verhaal was dat ik me ingeschreven had. Maar ik was dus helemaal niet beïnvloed qua inhoud.
    Nogmaals proficiat!

    Jennifer

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *