Op stap met de handen op de rug. Met een rustige tred, de blik op de aarde gericht. Je deed me denken aan de monniken in de wandelgangen van een abdij. Of aan de zusters in de binnentuin van een priorij. Op het plaatje ontbrak enkel een brevier om volledig te zijn. Wat ging er door je heen? Dacht je na over je ervaring in het natuurdomein waar je zo-even vandaan kwam? Een bijzondere plek. De kijkhut bood een prachtig zicht op watervogels, fladderend of dobberend op de vijver. Via een verweerd houten poortje bereikte je een weide. Daar zag je wel dertig geiten, in groep aan het grazen of rustend in de schaduw van een stokoude boom. Ze staarden je aan en gingen toen op de loop. Plots was er geen geit meer te bespeuren, hoe goed je ook uit de doppen keek. Onder jouw voeten en rondom jou lag een tapijt van honderden veertjes, van groot tot klein. Je voelde je opgenomen in een magische cirkel. Je gaf woorden aan opborrelende gevoelens van ontgoocheling en verdriet. Zonder schroom vertrouwde je hen toe aan de aarde. Ze ruimden plaats voor dankbaarheid voor al het moois dat er ooit was.