Een poëziewandeling als kunstenaars uitstapje gisteren. In de gietende regen? Je had je regencape mee. Voor de poëzie had je die niet nodig, er was een alternatief voorzien. Binnenskamers. Weliswaar na een valse start. Als onwillige schapen werd het publiek onder een afdak gedreven, tot na de soundcheck. Wat dat ook mocht betekenen. Een micro was niet voorzien. Dat speelde jou parten, vooral tijdens het tweede en laatste optreden. Als toeschouwer ervaarde je tijdsdruk bij de eerste performer, waardoor je haar woorden wel kon horen maar niet kon proeven. Een volgende graaide met overbodige randinformatie een veel groter stuk uit de poëzie taart. De twee volgende performers beantwoordden jouw verwachtingen. Je genoot. Dat was niet het geval voor de afsluiter. Ondanks een vraag uit het publiek om luider te praten drong de clou van zijn gedichten nooit tot jou door. Toen je na afloop naar het station trok, bewees jouw cape dienst tijdens een fikse bui. In het wachthokje begroette je twee slechtziende vrouwen. Er ontspon zich een geanimeerd gesprek over de stem van de omroeper, het belsignaal aan de overweg, de aankomende trein, de mogelijkheden van de iWatch. Deze levenskunstenaars zorgden voor een waardige afsluiter van jouw kunstenaars uitstapje.