In 1967 maakte ik als achttienjarige kennis met een technisch ding waarvan ik zwaar onder de indruk was. Tussen twee andere typistes nam ik plaats aan een lage tafel met daarop een kanjer van een typemachine met een ‘wagen’ die dubbel zo breed was als het toestel zelf. Ik zie mij nog zitten in het kantoor op de eerste verdieping van een statig herenhuis langs de Dijver te Brugge. Tijdens zomerse dagen kon je paardenhoeven horen ketsen op de kasseien, ware het niet dat dit werd overstemd door het ratelen van onze machines. Ik leerde omgaan met lange stencils waarop grote tabellen werden getypt. Het was een hele kunst om de stencils horizontaal in te voeren op die mechanische Olympia of Remington. Op het einde van iedere regel werd de ‘wagen’ met een metalen hendel verplaatst. Op den duur kon ik mij in die hendel spiegelen. Het was zaak om weinig of geen tikfouten te maken. Elk verkeerd cijfer diende met roze correctievloeistof te worden verbeterd. We waren wat blij toen typemachines met een correctielint hun intrede deden, gevolgd door elektrische Olivetti’s met een gladde en golvende carrosserie, al had je voor elk lettertype een ander letter ‘bolletje’ nodig. Tijden veranderden, window computers deden hun intrede net voor ik moeder werd en twee jaar onbetaald verlof nam. Door zelfstudie raakte ik vertrouwd met computer en printer voor ik terug in dienst kwam. Wie had ooit gedacht dat ik een halve eeuw later voorzitter van een apple senioren club zou worden.