Bonk, bonk, bonk klinkt het op de speelplaats van de papnonnen in de Langestraat. Het is halfnegen. De klokkenluidster knikt naar de kleuters die het klaslokaal binnenstappen. Bij iedere knik dansen de toppen van haar brede hoed als witte vlinders op en neer. Vanuit een hoekje schuifel ik op mijn acht poten mee naar binnen en neem plaats op een van de harde banken. Twee pootjes op de houten plank, net zoals de voetjes van het kind naast mij. Haar knietjes raken de bodem van een eiken kist. Als spin heb ik daar geen last van. Het deksel van die houten kist loopt schuin. Er ligt een schilderij op. Een fijn latje zorgt ervoor dat het er niet afschuift. Ik ben nieuwsgierig wat het voorstelt maar de tekening is verdwenen. Ik zie alleen zwart. In een gleuf bovenaan het deksel ligt een potlood in een papiertje gewikkeld. Het krassen doet mijn hele lijfje rillen wanneer mijn klasgenootjes ermee schrijven doet. Of komt het door de kou? De buiskachel doet nochtans zijn best. Zijn bolle buikje ziet rood. Gloeiend heet, zegt de juf. Enkel de melkflesjes mogen in de buurt komen, nadat Juf met haar duim hun hoedje heeft verwijderd.

Dat mijn personage met haar natuurlijke blonde krullen een fan is van de dierenverhalen van Toon Tellegen was mij bekend; dat ze de poëzie van Herman De Coninck heeft verslonden is echter nieuw voor mij.
Zelf schrijft ze graag en dat doet ze reeds sinds haar kindertijd. Ze vertelt ook heel graag en dat bleek reeds uit de goede punten die ze behaalde voor haar opstellen. Op school las ze haar eigen poëzie en verhalen. Sinds enige tijd doet ze dat ook met passie en vuur in ‘t SchrijfNest. Ook in boekenwinkels kan je haar ontmoeten. Daar leest ze verhalen van anderen voor aan kinderen. Kortom, verhalen schrijven en vertellen is voor haar een ideale manier om haar liefde voor taal te delen met kinderen en volwassenen.
Dat is ook de reden waarom ze vandaag deel neemt aan dit schrijf evenement. Schrijven in een andere setting, samen met andere mensen, bekenden en onbekenden, het creëert verbondenheid.