Afscheid nemen doet een beetje pijn, zei je ooit. De voordeur van je huis dichttrekken wanneer je op vakantie gaat, de sleutel van je hotelkamer afgeven op het einde van jouw verblijf, als voorzitter van een vereniging aan meer dan dertig senioren meedelen dat de volgende bijeenkomst pas over twee maanden plaatsvindt, het uitwuiven van je kleinkinderen na een logeerpartijtje, het opruimen van spullen die al een halve eeuw op zolder rusten, voor het laatst jouw nest leegmaken in de boomgaard van de vzw die je meer dan tien jaar een warm hart toedroeg. Wat deed het met jou toen je er gisteren op bezoek was en ontdekte dat jouw vertrouwde nest en de boomgaard ondertussen een andere functie kregen? Aanvaarden en loslaten? Dat leek aardig te lukken! Je leek een bloem die bij elk contact iets meer open ging, of het nu een bezoeker of een bekende was, de choreograaf van dienst of de slechtziende kunstenaar, de ambachtsman die hout bewerkt of een creatieveling die werk tentoonstelt, de vrijwilliger achter de bar of de lesgeefster bij wie je ging schilderen met koffiedik. Ontmoeten en begroeten, met een knipoog, glimlach of gesprek, het opent voor jou deuren en jouw hart.