De poëziewandeling viel deze namiddag in het water. Er werden buien voorspeld. Het gezelschap vond gelukkig een onderkomen. Er was zelfs een klein podium voorhanden. Dialect zou de voertaal worden, dat had je niet verwacht. Een vrouw uit Oost-Vlaanderen beet de spits af. Van de woordspelingen in haar dialect heb je echter geen snars begrepen. Als lerares Nederlands is ze taalvaardig. Met haar poëziebundel wellicht een woordkunstenares op papier. Voor spoken word is er nog werk aan de winkel, vind je. De performance van de volgende dichter, met haar dochtertje als sidekick, sprak jou veel meer aan. Dat de enige man in het gezelschap niet alleen Guido Gezelle maar ook het publiek inschakelde, vond je een gewaagde maar geslaagde zet. De vrouw die toen het podium opkwam gaf blijk van podiumervaring als verhalenverteller. In vloeiend dialect kreeg ze onmiddellijk jouw aandacht. Of ze al of niet haar tekst op papier had, dat is jou ontgaan, haar improvisatietalent echter niet. Je zou wel een optreden van haar willen bijwonen, toch? Toen de volgende woordkunstenares met heel veel energie haar waanzinnig verhaal uitspon, keek je af en toe op je uurwerk. Bang om de aansluiting met de trein naar Brugge te missen?