DE SHOW

Ik had het kunnen weten maar geloofde niet dat het mij ooit zou lukken om mijn droom te vangen. Vanmorgen las ik wat ik vannacht in potlood in mijn droomdagboek had gekrabbeld: ‘durf in het licht te staan’. En zo-even verneem ik dat ik kans maak om ‘De Show’ te presenteren, een splinternieuw maandelijks tv-programma. In mijn mail naar de producent van De Show heb ik de naam meegedeeld van de drie gasten die ik zou willen uitnodigen. De eerste op mijn verlanglijstje is Wim Lybaert, niet alleen omdat ik fan ben van zijn programma’s op vrt een – ‘De Columbus, ‘een jaar op zee’ en ‘zomeravonden’ – maar ook omdat hij een streekgenoot is, hij woont in Brugge. Als tweede gast dacht ik aan Wiske, een 80-jarige lachanimator die zelfs in 2021 nog gestart is met een eigen ontmoetingscentrum. Met haar aanstekelijke lach deelt zij haar liefde en vreugde. Last but not least Tess Elst, sportanker in het VRT NWS Journaal, omdat zij als vrouw haar mannetje staat bij Sporza. Mijn drie kandidaten hebben alvast één ding gemeen: hun glimlach. Fingers crossed.

Lucky me. Ik ben één van de drie overgebleven kandidaten om De Show te presenteren, en dan nog wel als buitenlander met Vlamingen als mogelijke gasten. Zou het Nederlandse publiek dan toch interesse hebben voor Vlaanderen? Omdat het voor mij vroeg dag was – ik nam om 5:52 de trein in Brugge Centraal – ben ik aan een tweede ontbijt toe wanneer de trein omstreeks 8 uur halt houdt in Rotterdam Centraal.  Er stapt een jonge man op. Terwijl hij rechtover mij plaatsneemt, probeer ik te lezen wat op zijn groene hoodie staat: Jack & Jones. Ondertussen hoor ik hem iets zeggen, maar ik begrijp het niet. Met een opgetrokken wenkbrauw kijk ik hem aan.
‘Smakelaak’.
‘Oh, dank u’ antwoord ik vlug. ‘Wilt u er ook één?’
‘Neen, dank a, ik heb zepas entbeten’.
‘Gaat u sporten?’.
‘Neen, ak ben ep weg naar Halversam’.
‘Oh ja? Ik ook.’
‘Ak heb er een afspraak.’
‘Dat treft. Ik ook.’
‘Ak ben wel wat zenawachtag. Ak ben kandadaat om er een naew pregramma te presenteren, De Shew.’
‘Wat een toeval!’

‘Teeval? Wat bedeelt a’, vraagt hij.
‘Dat ik ook ben uitgenodigd voor die auditie’.
‘A?’
‘Ja’.
‘Eh!’
Stilzwijgen. Ik dring niet aan, open mijn ereader en lees verder in Pluto.
‘Hee laat as aw afspraak’, vraagt hij een half uur later.
‘Om half elf, en hoe laat wordt u verwacht?’
‘Eek em half elf’.
Om het gesprek gaande te houden zeg ik: ‘wellicht krijgen we samen een introductie vooraleer we afzonderlijk worden gescreend.’ Geen reactie.
Ik laat hem met rust en lees verder tot de omroeper aankondigt: ‘Volgende halte Hilversum Media Park’. Plots stopt de trein.
‘We zaan er neg naet’, zegt mijn confrater.
De omroeper bevestigt: ‘dames en heren, wegens een technische storing zijn we genoodzaakt om hier even halt te houden. Gelieve onder geen enkel beding de trein te verlaten’.
‘Even, even, ak ken dat, straks mas ak neg de aadatae’.
Het lijkt hem te ontgaan dat ik in hetzelfde schuitje zit. Ik vraag hem: ‘Wat nu? We staan midden in de weilanden’.
Hij lijkt mijn vraag niet te horen. Hij is vastbesloten om de trein te ontvluchten. Hij rommelt aan het raam en schuift het naar beneden. Ik volg nauwgezet elke beweging, want ik verliet nooit eerder een trein langs het raam. Hij klimt op de zetel, buigt voorover, zet één voet op het tafeltje en zijn andere gooit hij over boord, gevolgd door voet nummer een. Twee handen houden korte tijd het raam vast. Plof! Er zit niets anders op dan zijn voorbeeld te volgen.

Mijn compagnon lijkt verrast.
‘Dat had je niet verwacht hé’, zeg ik schertsend.
‘Zwaag! Rennen’!
En rennen doen we, langs de sporen, over de berm en langs een weiland waar zwart wit gevlekte bewoners ons verdwaasd aankijken wanneer we voor een afsluiting met prikkeldraad buiten adem halt houden. Er zit gelukkig geen stroom op de versperring. Hij helpt mij om er onderdoor te kruipen en ik doe voor hem hetzelfde terwijl ik naar zijn naam vraag.
‘Karel’, zegt hij.
‘Isolde, aangenaam’.
‘Aselde, aangenaam’.
We kruipen over de ijzeren poort die de weide afsluit van de landweg. Als ik mij omdraai en mijn tong uitsteek naar de grazers hoor ik ‘Rennen’! Ik gehoorzaam want geen tijd te verliezen..
De T-weg leidt naar een rijksweg. Ik wil naar links, Karel naar rechts. Hij kent de streek, dus volg ik hem, ook wanneer hij de afslag naar het benzinestation neemt. Slimme kerel, denk ik. Hij haalt uit zijn tas een tekenblok waarop hij met zwarte stift ‘HILVERSUM MEDIAPARK’ schrijft en duwt het karton in mijn handen. Nog voor hij zijn schrijfstok heeft opgeborgen, hebben we prijs. Twee keer zelfs. Blijkt dat de vriendelijke chauffeur als fotograaf in de studio werkt waar wij worden verwacht. Wij worden er ontvangen door een productieassistent die ons de weg wijst naar onze kleedkamer waar de derde kandidaat reeds zit te wachten. Zitten? Vergeet het. Hij staat recht. Neen, hij staat niet, hij loopt, hij loopt rond, zelfs niet altijd in het rond maar van links naar rechts en terug.

‘Hallo, ik ben Isolde’.
Hij gaat aan mij voorbij als ik in zijn richting kom om zijn hand te schudden.
‘Yvan, en jij’ vraagt hij aan mijn reisgenoot terwijl hij zijn tocht voortzet.
‘Karel, aangenaam’.
Nog voor wij een gesprek kunnen aanknopen met onze wandelende kompaan, wordt er op de deur geklopt. De productieassistent komt binnen en reikt elk van ons een envelop aan. Ik ben zo nieuwsgierig dat ik de mijne in een ruk met mijn wijsvinger open scheur. Lieve hemel, een schrijfopdracht. Dat had ik nu niet verwacht. Ook niet dat ik straks Wiske zal ontmoeten en nog minder dat ik word verondersteld om haar zingend te introduceren. Ik krijg nu welgeteld vijftien minuten om hiervoor een couplet van vier regels te bedenken en dan nog wel rijmend! Ik haal mijn smartphone boven. Even overweeg ik om gebruik te maken van ChatGPT. Zouden ze dat hier tolereren? Ik weet het niet. Veiligheidshalve toch maar op mijn creativiteit rekenen en op potlood en papier. Gelukkig heb ik die nog steeds op zak. Het lijkt niet meer van deze tijd maar het is en blijft handig voor iemand van mijn leeftijd. Na tien minuten is dit het resultaat:
‘lach-yoga is haar hobby, lachen haar tweede natuur
een dag niet gelachen, smaakt voor Wiske echt zuur
meer dan dertig jaar een geestdriftig lachanimator
in haar lichtcirkels is ademen een belangrijke factor’.