DE SHOW

Er wordt weer op de deur geklopt. Ik verwacht dat de productie assistent onze coupletten komt ophalen maar dat is niet zo. Hij vraagt aan Karel om hem te volgen.
‘Kem ak als eerste aan de beart? Eh, maar ik ken mijn laedje neg naet van baaten. Kan ik neg wat taad kraagen em het in te eefenen? Neen? Dan zal ak er maa maar baa neerleggen zeker’? ‘Aselde en Avan, wash me lack’.
‘Succes man’, zeg ik.
Yvan en ik blijven alleen achter in de kleedruimte, ik aan de tafel, hij nog steeds in beweging. Het maakt me ontzettend nerveus.
‘Yvan, wil je alsjeblieft gaan zitten, jouw heen en weer geloop maakt mij ontzettend nerveus’.
‘Dat hoort erbij’, zegt hij.
‘Wat bedoel je Yvan’, vraag ik.
‘Bij de show, dat snap je toch’?
‘Bij de show’? Mijn blik verraadt mijn verbazing.
‘Waarom denk je dat wij als laatste kandidaten zijn overgebleven? Het gaat hier wel over inclusie hé, over het meedoen en erbij horen van mensen met een beperking’.
Bam! ‘Als dat zo is, wil ik er dan wel mee doorgaan’, vraag ik mij in stilte af.

Nog voor er opnieuw op de deur wordt geklopt, herken ik de voetstappen van de productie assistent. Ze opent de deur met een brede glimlach. ‘Yvan, jouw beurt’. Vertraagt Yvan’s pas of beeld ik mij dat in? Hij passeert mij rakelings en met een knipoog gooit hij mij het woord ‘inclusie’ voor de voeten. Hij verlaat de kamer met snelle tred in het kielzog van de producent.
Nu hij er niet meer is, heb ik alle tijd en rust om na te denken. Klopt zijn bewering of wil hij mij gewoon op stang jagen? De beperking waarmee mijn twee collega’s door het leven gaan is duidelijk, want zij kunnen het niet verbergen. Mijn beperking daarentegen, die scherm ik af voor de buitenwereld. Wil ik mezelf wel blootgeven tijdens de auditie? Misschien. Maar wil ik dat wel tijdens de show?
Die reflectie houdt mij een hele tijd bezig. Naar mijn gevoel te lang. Waar blijft die productie assistent? Ik open de deur en kijk in een zwart gat. Ik trek mijn schoenen uit om op kousenvoeten op verkenning te gaan. Ik schrik wanneer alle lichten op de gang aanfloepen. Dan zie ik een reeks donkergrijze deuren zonder ramen. Welke zou toegang verschaffen tot de opnamestudio? Zou er een naambordje naast de deuren bevestigd zijn? Niet dus. Op elke deur prijkt een groot wit nummer. Aan de eerste deur leg ik mijn oor te luisteren. Ik meen de lach van mijn gast te herkennen. Geen wonder. Wiske lacht altijd en overal. ‘Een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd’ is haar lijfspreuk. Aan de volgende deur hoor ik ‘ho ho ho ho hi hi hi hi ha ha ha ha’ gevolgd door de bulderende lach van meerdere mensen. ‘Dat is vreemd’, denk ik terwijl ik al op weg ben naar de volgende deur. Het wordt nog vreemder als ik daar opnieuw de stem van de lachanimator herken in ‘Wat doet lachen met je?’. Wat is hier in hemelsnaam aan de hand?

‘Ik wil hier het fijne van weten’. Vastberaden trek ik de volgende deur open. In een flits van een seconde word ik bij de arm genomen door een jongedame die ‘net op tijd’ sist. Ze duwt mij een podium op, richting een tafel met twee stoelen. De man achter de tafel slaat met zijn vlakke hand op de zitting van de lege stoel naast hem. Alsof ik gehypnotiseerd ben, ga ik vliegensvlug zitten. Mijn hemel, waar ben ik beland? Ik krijg echter geen tijd om hierover na te denken, want onmiddellijk wordt er een teken gegeven dat het gesprek kan starten. Er is één camera op de presentator gericht en één op mij.
‘Mevrouw, dank dat u tijd hebt willen vrijmaken om duiding te geven bij een toch wel netelige kwestie. Maar laten we beginnen bij het begin. Wanneer is er sprake van een medisch ongeval’?
‘Herhaal de laatste woorden van de vraagsteller’, flitst het door mijn hoofd.
‘Wel, er is sprake van een medisch ongeval wanneer je abnormale schade ondervindt bij een medische behandeling, een medisch onderzoek of euh …’
Paniek slaat toe. ‘Hoe ga ik verder? Of helemaal niet’?
Op dat eigenste moment krijg ik een bericht op mijn iWatch. De presentator steekt zijn ergernis niet onder stoelen of banken. Weer een eigenzinnige vrouw die de voorschriften aan haar laars lapt.
‘Excuseer, ik krijg een noodoproep. Wil mij verontschuldigen’.
Als een gek verlaat ik de opnamestudio en ren terug naar de kleedkamer.

In mijn haast bots ik tegen twee mensen aan.
‘Excuseer’.
Dan pas herken ik Karel en de productie assistent.
‘Aselde, what the fack? Waa zaan jea aan het zeeken’.
‘Mij aan het zoeken, waarom eigenlijk’?
De productie assistent neemt het woord, kwestie van niet langer tijd te verspillen. ‘Jij bent aan de beurt Isolde. Jouw gast wacht op jou in de De Show studio. Maar onder ons gezegd en gezwegen, wat is er gebeurd? Waarom verliet je de kleedkamer? Waarom was je zo gehaast? Waar zijn jouw schoenen gebleven?’
‘Veel te veel vragen’, denk ik en beantwoord enkel de laatste. ‘Mag ik ze eerst halen’?
‘Isolde, de camera’s zullen niet op jouw voeten inzoomen, laat die schoenen maar waar ze zijn en kom nu mee.’
Ik gehoorzaam. Nog maar eens. Ik gooi het vlug over een andere boeg want ik ben eerlijk gezegd wel nieuwsgierig hoe de eerste kandidaat het er van af gebracht heeft. Kwestie van mijn kansen in te schatten.
‘Karel, hoe was het bij jou’?
‘Bazender, heel bazender. Beread je maar veer ep het enverwachte. Naets as wat het lakt. Laat je naet aat je leed slaan deer wat je naet begrapt.’

Ondertussen hebben we de opnamestudio bereikt en neem ik afscheid van Karel. De productie assistent reikt mij een mandje aan waarin ik mijn iPhone en iWatch moet deponeren. Hij leidt me niet naar een trap in schemerlicht. Vooraleer we die bereiken, speldt hij mij een microfoon op. ‘Ga in stilte de trap op en ga aan de andere kant zingend naar beneden’.
‘Op mijn sokken?’ stamel ik.
‘It’s part of the game Isolde. Adem rustig in en uit’.
Ik zet een stap op de eerste trede en geef aandacht aan mijn ademhaling bij elke volgende schrede. Eens boven haal ik een diepe ademteug en blaas langzaam weer uit. Gelukkig heb ik de vier regels van mijn aankondiging luidop ingeoefend toen Yvan de kleedkamer had verlaten. Meer zelfs, ik heb de tekst gewijzigd. Nu past die naadloos op de melodie van een muzikale reclamespot die me toen te binnen schoot. Daar ga ik.

‘Lach-yoga is haar hobby, lachen haar tweede natuur
een dag niet gelachen, dat smaakt voor Wiske zuur
dertig jaar een geestdriftige lachanimator
adem is voor haar een belangrijke factor.’

Ik slaag erin om zonder struikelen de laatste tree te bereiken en schrijd waardig richting de bank waar mijn gast me proestend aankijkt. Beviel mijn intro? Of vindt ze het hilarisch? Belachelijk misschien? Ik blijf er niet bij stilstaan. Zij heeft niet veel nodig om te lachen.

‘Welkom Wiske. In mijn muzikale aankondiging had ik het over lachyoga als hobby. Vertel daar iets meer over.’
‘Als lachanimator kom ik reeds meer dan dertig jaar op allerlei locaties. Ik bereik alle lagen van de bevolking. Iedereen krijgt de kans om de weldaad en de geneugten van lachyoga te ervaren. Nu de media de mond vol hebben over inclusie en integratie is dat mooi meegenomen.’
‘Lap, we zijn nog maar net begonnen en mijn vermoeden wordt bevestigd’, flitst het door mijn hoofd. ‘Karel had dus toch gelijk, had ik hem maar ernstig genomen’.

Een muzikaal intermezzo haalt me uit mijn gepeins.
Imagine. Ik zing in gedachten mee. Het is een van mijn favoriete nummers van John Lennon. Ik wou dat ik nu zijn stem kon horen maar moet mij tevreden stellen met de muziek en de tekst uit mijn herinnering. Het zijn echter de woorden van Yvan die zich aandienen: ‘Inclusie, integratie’. Om weer rustig te worden sluit ik mijn ogen en richt me op de woorden van John.
‘You may say I’m a dreamer. But I’m not the only one. I hope someday you’ll join us. And the world will live as one’.
Wanneer ik mijn ogen open, verschijnt er een gestalte in mijn gezichtsveld. Droom ik? Neen, het is een man, gekleed in een rode mantel met in zijn opengevouwen handen een juwelenkistje die het podium opkomt.
‘6 januari. Drie koningen. Melchior, één van de drie wijzen. ‘Krijg ik onaangekondigd nog een gast te interviewen? Is dit de ultieme test’? Dit alles raast door mijn hoofd. Terwijl de ‘koning’ in beeld is wordt er vliegensvlug een zetel naast de bank van de lachanimator geplaatst. Wat zei Karel ook alweer?
‘Bereid je maar voor op het onverwachte. Niets is wat het lijkt. ‘Laat je niet uit je lood slaan door wat je niet begrijpt.’ Zijn raad neem ik wel ter harte en steek onmiddellijk van wal.
‘Welkom, koning Melchior, is lachyoga ook uw hobby?’.
‘Neen jongedame, taarten bakken is mijn hobby, meer zelfs, je kan het mijn hartstocht noemen.’
‘Oh, u maakt ons wel nieuwsgierig naar die hartstocht van u’.
‘Wel jongedame. In Brugge liep er een bijzondere actie voor Driekoningen. Het is een traditie om in driekoningentaarten – dat zijn frangipane-taarten – een voorwerp zoals een boon, muntstuk of een porseleinen beeldje te verstoppen. De persoon die het terugvindt in zijn stuk taart is die dag koning of koningin en mag een kroon dragen. Dat was – op een na – ook het geval voor de vijfhonderd taarten die ik de voorbije dagen heb gebakken. In één van die taarten zat echter een juweel ter waarde van 2.500 euro verstopt’.

6 februari 2024.
Tussen de briefwisseling en reclame in mijn brievenbus trekt een oranje vierkantje op een witte achtergrond mijn aandacht. Ik haast mij naar binnen om een envelop van de Nederlandse Publieke Omroep te openen. Ik lees de brief diagonaal.
‘Ik ben geslaagd! Ik mag De Show presenteren! Yeah!, juich ik. Dan pas lees ik de brief met wat meer aandacht.
‘Betreft: auditie voor De Show.
Mevrouw, wij danken u voor uw deelname aan de auditie voor De Show op zaterdag 6 januari 2024. De jury was vol lof over uw reactievermogen bij onvoorziene situaties. Deze positieve beoordeling heeft tot gevolg dat u bent geslaagd voor de auditie en het komende jaar De Show mag presenteren.
Voor verdere praktische afspraken en het ondertekenen van een contract nodigen wij u vriendelijk uit op woensdag 6 maart 2024 om 10u30 in onze kantoren te Hilversum.
Met vriendelijke groeten, Maarten van Beek, HR Directeur’.
Ik ben in mijn opzet geslaagd. Ik heb het aangedurfd om in het licht te staan. Dat betekent echter niet dat ik in dit verhaal verder wil gaan. Ik heb een wijze les geleerd die ik op een tegeltje wil zetten:
‘Waak over de schakelaar als je in het licht wilt staan’.