DAG 1

Bij het openen van de brievenbus trekt een knalrode envelop mijn aandacht met mijn naam en adres In zwarte kalligrafische letters. Ik herken echter het handschrift niet en dat is vreemd voor een kerstkaart. Ik kan niet wachten tot ik terug binnen ben en peuter de envelop met mijn pink open. Geen kerstkaart maar een uitnodiging voor een reünie. Naast mijzelf worden nog vier mensen uitgenodigd: Bernadette, Chris, Dries en Erica. Wat hebben wij vijf met elkaar gemeen? Ruim tien jaar geleden ontmoetten we elkaar regelmatig in een Brugs buurtcentrum waar tal van activiteiten werden georganiseerd. Lachyoga, dat is de sleutel. De gegadigden vormden de vaste kern van de maandelijkse bijeenkomst van de lachclub. Een bont gezelschap: Erica, hardhorig, om niet te zeggen doof; Dries, een dichter met Britse roots; Chris, die aan magerzucht leed; Bernadette, een stijve hark die enkel tijdens de lachyoga de remmen losliet. En tenslotte mezelf als lachclub-animator. 

DAG 2

Wie mij kent weet dat het niet mijn gewoonte is om in te gaan op anonieme uitnodigingen. Die worden standaard in de afvalemmer gekieperd. Ik heb immers geen zin om waar ook voor aap te staan. Want, stel dat dit een grap is of erger nog, verborgen camera. En toch ga ik overstag. Mijn nieuwsgierigheid wint het van mijn argwaan. Op de afgesproken dag, met andere woorden op de dag vermeld op de uitnodiging, trek  ik dus naar de voorgestelde locatie. Onderweg herinner ik mij onze laatste ontmoeting. Geen wonder, want wat er toen is gebeurd bleef nog lang nazinderen. Het heeft er zelfs toe geleid dat de activiteiten van de lachclub werden stopgezet omdat er niet kon worden aangetoond wie verantwoordelijk was voor het schokkende incident. Die bewuste dag verliep de sessie volgens het gebruikelijke stramien: we startten met rek- en strekoefeningen gevolgd door ademhalingsoefeningen vooraleer we in alle toonaarden zongen en lachten. Voor de lachmeditatie en de daaropvolgende stille meditatie, die zoals gewoonlijk bij kaarslicht plaatsvonden, werden de lichten gedoofd. 

DAG 3

Terwijl ik mijn auto sluit kijk ik even rond op de parking. Geen bekenden te zien en ik herken ook geen enkele auto. Geen wonder, het is ook alweer meer dan tien jaar geleden. Ik stap door de glazen toegangsdeur die zich automatisch opent. Aan mijn linkerzijde bevinden zich de bibliotheek en het plaatselijk politiekantoor. Ook al is daar geen levende ziel te bespeuren, toch ervaar ik een zekere stress. Voor alle zekerheid zoek ik toch nog even het sanitair op. Het koude water dat over mijn polsen vloeit, maakt me weer rustig. Wanneer ik in de gelagzaal kom, zie ik Bernadette zitten, rug recht, hoofd iets schuin. Ze is nog voor geen haar veranderd. Vanuit een oude gewoonte, geven we elkaar een knuffel. Ondanks haar nog steeds ruime boezem ervaar ik nu toch wel enige afstand. Zij steekt onmiddellijk van wal. Had ik iets anders verwacht? ‘Na de laatste sessie lachyoga was het lachen ons wel vergaan hé?’ ‘Heb jij ondertussen Chris en Dries nog ontmoet?’ ‘Neen?’ ‘Dan ben je nog niet wijzer geworden, vermoed ik.’ Ik laat haar woorden even bezinken vooraleer ik haar vraag wat ze daarmee bedoelt. ‘Dan weet je ook niet dat ze sindsdien goede maatjes geworden zijn, ook al kende zij geen woord Engels.’

DAG 4Haar woorden zijn nog niet koud of daar komen Chris en Dries hand in hand aan. Bernadette en ik staan op uit onze loungestoel. Er wordt in alle richtingen geknuffeld. Oude gewoonten roesten blijkbaar niet. Dat zij elkaars hand vastnemen terwijl ze samen op de bank zitten is nieuw voor mij. Ik steek mijn verbazing dan ook niet onder stoelen of banken. Mijn houding verraadt dat ik een woordje uitleg verwacht dat door Dries wordt ingelost. ‘Tja, het zal jullie wellicht verrassen, maar het incident stak bij ons het vuur aan de lont.’ Zijn woorden zijn nog niet koud of Chris reageert met ‘We werden smoorverliefd. Geef toe, dat is toch gezond?’ Bernadette kijkt mij aan met een veelzeggende blik. Ze geniet van haar gelijk. Dries gaat verder. ‘We zochten troost bij elkaar nadat we werden verhoord.’  ‘Ja, want bij onze partner vonden wij geen gehoor’ was haar reactie. Is zij nu aan het rijmen? Die gedachte wimpel ik af, het zal puur toeval zijn. Hij is de dichter, zij beheerst met moeite haar moedertaal. Trouwens, in zijn gedichten rijmt hij nooit. Zij is op dreef. ‘Ondertussen zijn wij allebei gescheiden.’ ‘Kom schat, we moeten daar nu niet over uitweiden.’ Ik spits mijn oren. ‘Ze mogen toch weten dat we sindsdien nog altijd samen zijn, m’n lief?’ ‘Je hebt gelijk, mijn hartedief!’ Godallemachtig, hij doet het ook! Bernadette, die het wellicht ook op de zenuwen krijgt, doorbreekt het irritante gedoe. ‘Ik mag er dan van uitgaan dat jullie tijd zat hebben gehad om Sherlock Holmes te spelen? Hebben jullie ondertussen een verdachte op het oog?’ ‘Inderdaad, wij volgden een zekere logica’ ‘en kwamen naadloos uit bij Erica.’

DAG 5

‘Bij Erica? Hoe komen jullie daar bij? Achten jullie haar daar echt toe in staat?. De smalende toon waarmee Bernadette die vragen stelt bevalt mij niet. Ik onderbreek haar met ‘ik stel voor dat we niemand beschuldigen die zich niet kan verdedigen’. ‘Laten we nog wat keuvelen bij het aperitief terwijl we op haar wachten.( 

Ondertussen is het een uur later en is Erica nog niet in zicht. Met enige tegenzin geef ik toe dat ook ik het verdacht vind dat zij er nog niet is. Dries stelt voor om samen naar het buurtcentrum te rijden waar het incident zich heeft voorgedaan. We betalen onze drankjes en ik laat een briefje achter voor het geval Erica toch nog zou opdagen: ‘Afspraak verplaatst naar de voormalige lachclub in het buurtcentrum. Groetjes, Aline & C°.’

Dries zoekt een parkeerplaats in de omgeving van het buurtcentrum. Ondertussen is parkeren hier niet meer gratis, wat een tegenvaller. Er rinkelt een belletje bij het betreden van het gebouw. Ik krijg onmiddellijk de camera in het oog die op de voordeur is gericht. Oh… Was dit maar het geval geweest tien jaar geleden. We nemen plaats op de harde stoelen van weleer en bestellen vier drankjes. We delen aan de onthaaldame mee dat we hier vroeger samen menig uur hebben doorgebracht. Zouden wij misschien eens een kijkje mogen nemen in de ruimte waar onze activiteiten plaatsvonden? Dat wordt zonder enig probleem toegestaan. De zaal is toch vrij. 

Wij nemen de ruimte in ons op en laten onze herinneringen de vrije loop. Het interieur is totaal veranderd. Een van de muren is bekleed met witte wandkasten van het plafond tot de vloer. Nieuwsgierig als we zijn, willen we in de kasten neuzen. Sommige deuren zijn op slot. Wellicht bevindt zich daarachter een laptop en het materiaal om de beamer te bedienen. We openen een voor een de andere deuren. Tot onze verbazing zien wij dat er in één van die kasten een groot laken tegen de muur bevestigd is. Ervoor staan stoelen gestapeld. Het nut en de zin van dat laken ontgaat mij. Ik wil hier meer van weten. We halen de stoelen uit de kast en proberen het gordijn op te lichten. Daarachter gaat een heel groot vierkant schuil dat met cement is bepleisterd. Ik herinner mij dat er zich achter die muur nog een ruimte bevindt waar indertijd de voorraad frisdranken en onze meditatiematten werden opgeborgen. De deur naar die ruimte is echter op slot.

DAG 6

Met rasse schreden en zonder commentaar verlaat Bernadette het lokaal. Wij blijven sprakeloos achter tot we haar weer zien verschijnen. Met een smalend gezicht komt ze dichterbij. Het duurt enige tijd voor ze zich verwaardigt om met ons te delen waarop wij stilzwijgend hebben gewacht. Typisch Bernadette.  Ze steekt triomfantelijk een sleutel in de lucht en houdt er op de koop toe nog enkele tellen de spanning in. ‘Raad eens wie hier vanmorgen is geweest.’ ‘Tja, hoe kunnen wij weten’ ‘wie hier vanmorgen heeft gezeten’ vult Chris haar lief aan. Bernadette neemt met elk van ons oogcontact vooraleer ze de spanning eindelijk verbreekt. ‘Ik vroeg aan de onthaaldame of ik even de sleutel van de opslagruimte mocht lenen. Ze was verbaasd, want die vraag kreeg ze reeds eerder vandaag, notabene van de yogaleraar – een vrouw – die op zoek was naar een microotje aan een koordje. Ze vermoedde dat het gisteren was achtergebleven tussen haar opgevouwen yogamat.’ ‘Moet ik er nog een tekeningetje bij maken?’ ‘Die hardhorige yogadocente kan enkel Erica geweest zijn.’  ‘Kom laat ons een kijkje nemen in de opslagplaats.’ Ze steekt rigoureus de sleutel in het slot… ‘Verdorie, die sleutel past niet!’ ‘Dat mens is niet te vertrouwen.’ ‘Blijven jullie maar hier, dan breng ik in alle stilte de sleutel terug naar de bar; het is beter om de onthaaldame niet te verontrusten.’ ‘We kunnen een nieuw incident missen als de pest.’ In Bernadettes afwezigheid verneem ik dat Chris en Dries weten waar Erica woont. We besluiten met z’n allen om haar daar op te zoeken.