DAG 7

Ding dong. Ding dong. Ding dong. ‘Hallo’. We horen een mannenstem door de parlofoon. Dries neemt het woord. ‘Mijnheer, wij komen voor Chris. We hadden een afspraak met haar, maar ze kwam niet opdagen.’ Klik. Klik. Klik. Een man met pretoogjes achter zijn brillenglazen verschijnt in de deuropening. ‘Hey, ik ben Frans. Chris is er niet. Ze is naar een bijeenkomst van oude bekenden en…. euh… zijn jullie toevallig die lache taarten van de reünie? De pretoogjes doven. ‘Is er iets met Chris?’ ‘Ze is net voor de middag met de fiets vertrokken naar jullie afspraak.’ ‘Voor de middag?’ ‘Onze reünie was toch na de middag?’ Het rijmen van de geliefden houdt voor het eerst steek. ‘En toch is ze voor de middag vertrokken’, beweert Frans. ‘Ze was nogal nerveus.’ ‘Nerveus?’ ‘Heus?’ Daar gaan ze weer. Bernadette probeert hen voor te zijn. ‘Waarom zou ze zenuwachtig geweest zijn denkt u?’ ‘Ze had met één of andere intentie een vuurtje gestookt, maar het papier raakte niet snel genoeg in brand.’ Bernadette ziet haar kans schoon en gaat verder. ‘Doet ze dat nog wel eens meer, vuurtjes stoken?’ ‘Tja, weer één of ander verbrandingsritueel voor vergeving en loslaten zeker?’

DAG 8

Bernadette rolt met haar ogen bij dit antwoord. Om te verhinderen dat ze op de bekentenis van Frans zou reageren, stel ik voor om stante pede terug te keren naar de plek van onze reünie. Zo gezegd, zo gedaan. We nemen afscheid van Frans en stappen haastig in de auto van Dries. Gelukkig beschikken we over slechts een voertuig om samen het centrum van de stad te kunnen verlaten via de aanbevolen weg op de GPS. ‘Wat is het adres van Daverlo ook alweer?’  ‘Vraag je dat nu weer?’ reageert Chris.’ ‘Dries, het adres is Dries.’ zegt ze met enige nadruk op het laatste woord. Hoe kan hij dat nu in hemelsnaam vergeten, denkt ze. ‘Ja,ja, nummer twee’ antwoordt Dries enigszins ontstemd. Zou onze chauffeur zenuwachtig worden? Gelukkig houden zijn drie passagiers verder hun mond. Wanneer we Daverlo bereiken, merk ik Erica op, die samen met vier mensen aan het gesticuleren is. Hun handbewegingen verraden een geanimeerd gesprek tussen vijf lotgenoten. Voor zo’n communicatie heeft Erica geen microotje nodig. Als we op zes passen van haar verwijderd zijn, merkt Erica ons op. ‘Eindelijk, daar zijn jullie!’ ‘Ik dacht dat jullie in zeven sloten tegelijk waren gelopen.’ ‘Heb je mijn briefje dan niet gelezen Erica?’ vraag ik. ‘Dat de afspraak werd verplaatst naar de voormalige lachclub in het buurtcentrum?’ ‘Daar kom ik net vandaan maar jullie waren daar reeds vertrokken. Ik ben dan maar weer naar hier teruggekeerd’. ‘Kom laat ons naar binnen gaan, want er moet wel een en ander worden opgehelderd.’ Iedereen geeft gehoor aan mijn oproep. Als we door de glazen toegangsdeur richting het eetcafé stappen, verlaat een groep van acht kinderen luidruchtig de bibliotheek. Hun juf maant hen aan tot kalmte. ‘Twee rijen vormen!’ Daar komt er eentje uit het toilet gerend. Ze zijn nu met negen. Als ik ter hoogte van  het politiekantoor ben, vang ik nog net op ‘Waar is Benjamin?’ en ‘In de bib, juf.’ Voor ik de gelagzaal binnen ga, draai me nog even om en zie de juf en tien kinderen met een boek onder de arm het gebouw verlaten. Ik richt mijn aandacht op wat zich voor mij afspeelt. Bernadette kan haar nieuwsgierigheid niet langer bedwingen. ‘Erica, waarom denkt jouw man dat wij op de middag een afspraak hadden?’ ‘Pardon. Begrijp ik het goed? Heb je het over mijn man? ‘Hoezo?’ Bernadette ziet haar kans schoon om Erica in het nauw te drijven door goed te articuleren: ‘Je liet hem in de waan dat onze reünie op de middag plaatsvond. Waarom?’ ‘Kunnen we eerst gaan zitten aub en een drankje bestellen.’ Het stilzwijgen duurt welgeteld elf minuten. Dan steekt Erica van wal. ‘Ik had om twaalf uur een afspraak met een kunstenaar om in zijn atelier een werk te kiezen voor mijn man die volgende maand zeventig jaar wordt. Omdat het een verrassing zou zijn, liet ik hem in de waan dat onze reünie op de middag zou plaatsvinden in plaats van na de middag.’

DAG 9

Deze uitleg zorgt ervoor dat het wantrouwen in Erica verdwijnt. Chris breekt het ijs. ‘De hoogste tijd voor wat bubbels.’ ‘After all these troubles.’ Ook Dries heeft er duidelijk zin in.  Hij wenkt de ober. ‘Een fles cava en vijf glazen aub.’ ‘Vijf?’ De ober had eerder dan wij de afwezigheid van Bernadette opgemerkt. Als een dief in de nacht is ze verdwenen. ‘Ja vijf glazen graag, onze collega is wellicht naar het toilet.’ ‘Ze heeft last van haar corset.’ De humor van Chris kan ik niet smaken, het gedrag van Bernadette evenmin. Ik probeer me de gebeurtenissen van de laatste uren voor de geest te halen. Eerst richtte ze giftige pijlen op Chris en Dries. Haar verdachtmakingen werden echter ontkracht toen beiden hun relatie toegaven. Dan had ze Erica in het vizier. Waarom doet ze al die moeite om anderen verdacht te maken? Waarom al die geheimzinnigheid? Wat heeft ze te verbergen? Wat is er aan de hand met die sleutel? Is zij de sleutelfiguur in het schokkende incident?

DAG 10

Ik heb hier geen zin meer in.
Na dit glas vertrek ik.
Het hele gedoe heeft me genoeg kopzorgen bezorgd.
Ik wil dit hoofdstuk definitief afsluiten.
Terwijl ik mijn lippen aan het glas zet, zie ik Dries verbleken.
‘Ze, ze … ze is daar weer. Bernadette, ze is terug.’
‘Dat werd tijd’ reageer ik bits, terwijl ik mij omdraai.
Ze komt onze richting uit, haar rug recht, het hoofd wat schuin.
Godallemachtig, Bernadette…  in een donkerblauw uniform!
Op haar jas draagt ze de geborduurde politievlam en het woord POLITIE.
Haar boezem doet de emblemen nog meer tot hun recht komen.
Van pure ontsteltenis laat ik mijn glas uit handen vallen.

DAG 11

‘Bernadette, what the fuck?’ ‘Je bent terug, wat een geluk.’ ‘Waar haal jij die kleren vandaan?’ ‘Ben jij nu over en weer naar huis gegaan?’ 

‘STOP!’ Het viertal kijkt mij verwonderd aan, zoals ook een aantal klanten in de zaal.

‘Deze komedie moet stoppen. Het wordt tijd dat de waarheid aan het licht komt’ voeg ik er op gedecideerde toon aan toe. ‘Bernadette, ben jij lid van de lokale politie?’ Ze knikt. ‘Sinds wanneer?’ ‘Wacht, wacht Aline, ik heb een en ander te bekennen.’ ‘Als je dat maar weet!’ ‘Het wordt heet in de keet.’ vullen Dries en Chris elkaar aan. Mijn geduld wordt danig op de proef gesteld. Ik maan hen aan om op te houden met dat rijmen. Ze slaan de ogen neer. Bernadette neemt het woord.

‘Ik nam die bewuste avond geen deel aan de lachyoga, al was ik wel in het buurtcentrum aanwezig. Ik had immers dienst en was belast met een opdracht. In de ruimte met de bakken frisdrank waren enkele camera’s opgesteld, de lens gericht op diverse plekken in de yogaruimte. Voor jullie komst had ik de yogamatten in de zaal klaargelegd. Ik had de sleutel op zak. De yogamatten konden bijgevolg niet worden teruggeplaatst. Omdat ik voor jullie geheim hield dat ik toen bij de politie werkte, voelde ik mij verantwoordelijk voor het incident dat toen is ontstaan en waarover ik het stilzwijgen hield. Daarom probeerde ik de schuld in de schoenen van Chris en Dries te schuiven en toen zij op het toneel verschenen, in die van Erica. Ook vandaag hield ik jullie voor de gek door in het buurtcentrum met een verkeerde sleutel voor de dag te komen en jullie op de mouw te spelden dat Erica voor de middag op zoek was geweest naar haar microotje aan een koordje. Het spijt mij oprecht, maar ik had tien jaar geleden zwijgplicht.’ 

We laten de betekenis van deze bekentenis tot ons doordringen. 

Dries doorbreekt echter plots de stilte met ‘We are willing to plead guilty and to tell you the truth.’ ‘Chris en ik waren reeds voor het incident verliefd op elkaar. Het kaarslicht tijdens de stiltemeditatie wakkerde bij ons romantische gevoelens aan. Gebruikmakend van het duister heb ik tijdens de meditatie de borsten van Chris betast.’ ‘Ook Chris denkt een duit in het zakje te doen met ‘En dat was niet gepast.’ Dries onderbreekt haar en richt zich tot mij: ‘Aline, jou treft geen schuld. We hebben jouw vertrouwen misbruikt, terwijl jij  zat te mediteren … met gesloten. Het spijt mij.’ ‘Het spijt ook mij.’

Ik ben nu helemaal van mijn melk en ben nog niet bekomen wanneer Erica het woord vraagt. ‘Jullie weten dat ik doof ben. Om jullie gesprekken beter te begrijpen doe ik aan liplezen. Dat is een talent maar ik heb nog een talent. Ik ben extra gevoelig voor wat er rond mij gebeurt als er niet wordt gepraat. Ik was op de hoogte van de handtastelijkheden van Dries op het eind van de lachyoga. Ik vond dit een regelrechte schande. Een getrouwde man die van zoiets moois als meditatie misbruik maakt om te flikflooien. Ik durfde jou er niet over aan te spreken Aline. Dat deed ik wel met mijn man. Hij had het over seksueel getint gedrag want ik ging ervan uit dat het ongewenst was. Ook Chris was getrouwd, toch? In een televisieprogramma over seksuele intimidatie werden geguigen van seksueel getinte opmerkingen, gebaren of aanrakingen die ongewenst waren aangemoedigd om dit te signaleren. Mijn man vond het mijn burgerplicht om dat te doen. Omdat ik dat niet durfde heeft mijn man aangifte gedaan. Met alle gevolgen van dien. Het spijt me Chris en Dries, ik was overtuigd dat het ongewenst was.’

DAG 12

Wanneer de ober merkt dat de storm is gaan liggen komt hij in onze richting met een mocktail voor Bernadette op het dienblad. Blijkbaar is zij hier vaste klant, dicht bij haar werk. Hij maakt van de gelegenheid gebruik om de scherven van mijn gebroken glas met een handborstel op het vuilblik te vegen. Kan het symbolischer? Door alle bekentenissen worden de scherven van onze vroegere relatie opgeruimd. Een vriendschap wil ik het niet noemen, maar het is een feit dat het beoefenen van lachyoga een band schept. Ik heb echter nog een vraag. Wie, oh wie heeft deze reünie georganiseerd? En waarom?

Tot eenieders verbazing blijkt dat de man van Erica te zijn. Tenminste, hij gaf de aanzet en Erica stapte daarin mee. Frans overtuigde haar vanuit een gevoel van burgerplicht. Zij hadden iets goed te maken, vond hij. Zij heeft uiteindelijke de uitnodiging verzonden en Frans in de waan gelaten dat de reünie op de middag plaatsvond.

‘Frans?’ ‘Ha, ha, ha, ho, ho, ho, hi, hi, hi, haaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa’.  Ik heb het lachen nog niet verleerd. Meer zelfs, mijn aanstekelijke lach zet niet alleen ons gezelschap aan het lachen, maar ook een handvol andere klanten. ‘Vraag ik om de lichten te doven?’ schertst Bernadette. ‘Laat het’ zeg ik, ‘want een tweede schandaal  kom ik niet te boven’.